Ömrümün baharında koydun beni Hasret yollarına
Sensizliğin yangını söndürmek için liman ararken
Hayallerimin sızlanışlarını bıraktığın bir buselik mutlulukla dindirirken
Kış soğuğu gibi giren kâbusların çığlıkları rüyalarıma engel oldular
Rüzgârlar pencereme vururken cama kondurduğu yapraklarla
Yüreğimde çırpınan özlemlerimi gözlerimden indirirken
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
oldukca hüzünlü
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta