Savrulan Hayat | M. Zülfü Karadeniz

Saydım hiç üşenmeden yaprakları
Tek tek
Bir, iki, üç...
Durakladım dibinde dalın
“O, bilmeksizin bir yaprak dahi düşmez.”
Nidasıyla izledim her düşeni
İzledikçe sarardım

Ayrılığı, Hüznü,
Ve sessizliği gördüm.
Boşluğunda savruldum rüzgârın
Sarardı, soldu her yanım
Çaresiz kaldım dal ile toprağın ârâfında
Güneş kızardı
Çöktü karanlığın zifiri
Yürüdüm yol boyu
Hissiz ve sisli bir matemle
Yürüdüm zamansız bir deryada
Her adımda maziye gömüldü yapraklar
Her adımda toprağa karıştı umutlar
Ve döküldü ömrü Âdem’in sinesinden dünyanın.

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.