Ey Söz! | İbrahim Çiçek

Bir tılsım var bu nefeste, inancı tepreten.
Bir duygu var bu seste kalpte şekillenen.
Kudreti var sözlerin yüreği var olana.
Yürek dediysek eğer kalp gözü var olana.
Bu sebeple nakış nakış işledi şiiri Derviş Yunus:
“Sözü pişirip diyenin işini sağ ede bir söz”.

Söz yahut kelâm; insanı insan ile muhabbete götüren en ulvi ağdır. Derdini de sözlerine döker insan, sevinçlerini de. Kederini nağmelerle nakşeder söz sahibi. Ağıtlara konu eder, titretir yürekleri. Türkü yakar; tutuşturur bir duayı, bir umudu, varsa sevdayı.
Kimi, mutluluğunu döker sözleriyle,
parıldayan gözleri şahitlik eder.
Oluk oluk muhabbet damıtır muhatabın yüreğine.
Kimi, en güzelini paylaşmak isterken seçer
sözün en hasını.
Kimi, bir savaşa davetiye çıkarır.
Kimi, barış güvercinini kanatlandırır sözleriyle.
Bir topluma derman olur bir çift söz.
Bir yüreğe ateş olur, kor gibi düşer kimi söz.

Derviş, yüreğin hârına su serper şu sözleriyle;
“Kişi bile söz demini, demeye sözün kemini,
Bu cihan cehennemini sekiz uçmağ ede bir söz.”

Bireyi birey yapan en ulvi haslettir bu sözler. Herkesin cenneti de içinde cehennemi de. Herkesin Musa’sı da yüreğinde Firavunu da. Denizleri yarar kimi sözler. Kimi sözler nefsi ilahlaştırır firavun sofrasında.

Kimi cennet bahçesinden bir nefes paylaşmak ister, açar yürek kapısını dudakların kilitlerinden. Öylesine kelimeler seçer ki cihan cehennemine dönmüş dünyaları evirir çevirir, cennet bahçelerinin serinliğini yaşatır çevresine. Kimi de kem sözü alır heybesine.
Yarası kabuk tutmayan çıban, yırtığı yama tutmayan heybe gibi zamansız ve tartısız döker kem sözlerini. Bir vuruşu kırar döker, bir diğeri parçalar da parçalar.

Demem o ki; derdi de varsa içinde yüreğin, hüznü de sözdür yürek deryasının kıyısı. Ne varsa bu deryada o vurur dilin kıyısına öyleyse bilelim de diyelim:
“Söz ola kese savaşı söz ola bitüre başı Söz ola agulu aşı balıla yag ide bir söz.” (Derviş Yunus)

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.