A. Sınıf Tiyatrosu Kısa Oyunlar: 31 Umut ...

A. Sınıf Tiyatrosu Kısa Oyunlar: 32
Umut Yakar SönenTüm Işıkları
1 Eylül Dünya Barış Günü
Yazan: Fevzi Günenç

KİŞİLER:

BARIŞ:
İNANÇ:
SEVGİ:
UMUT:
ÇOCUK:

PERDE AÇILDIĞINDA SAHNENİN ORTASINDA 4 MUM GÖRÜLÜR. MUM ROLÜNÜ OYNAYAN ÇOCUKLARIN HER BİRİNİN BAŞINDA “ALEV”İ SİMGELEYEN BİRER KIRMIZI BAŞLIK VARDIR.

UMUT: (Barış’a) Günaydın Barış kardeş.
BARIŞ: (Umut’a) Günaydın Umut.
UMUT: (İnanç’a) Günaydın İnanç kardeş.
İNANÇ: (Umut’a) Günaydın Umut…
UMUT: (Sevgi’ye) Günaydın Sevgi kardeş.
SEVGİ: (Umut’a) Günaydın Umut…
UMUT: (İzleyenlere) Anlamış olmalısınız, ben Umudum… (Mumlara) Umut kadar güzel bir şey var mı dünyada?
BARIŞ, İNANÇ, SEVGİ: Yok…
UMUT: (İzleyenlere) Umut kadar güzel bir şey var mı arkadaşlar?
İZLEYENLER: ……..
BARIŞ: (İzleyenlere) Ben Barış’ım. (Mumlara) Barış kötü mü?
UMUT, İNANÇ, SEVGİ: Hayır hayır! Barış kötü olur mu hiç!
BARIŞ: (İzleyenlere) Barış kötü mü arkadaşlar?
İZLEYENLER: ……..
İNANÇ: Bir de bana bakın. Ben de İnancım. Bana kalırsa barış da inanç kadar güzel. (Mumlara) Öyle değil mi çocuklar?
UMUT, BARIŞ, SEVGİ: Öyle…
İNANÇ: Öyle değil mi arkadaşlar?
İZLEYENLER: ……..
SEVGİ: (Mumlara) Beni unutmayın. Sevgisiz dünya neye yarar ki?
UMUT, BARIŞ, İNANÇ: Hiçbir şeye yaramaz…
SEVGİ: (İzleyenlere) Sevgisiz dünya bir işe yarar mı arkadaşlar?
İZLEYENLER: ……..
UMUT: Çok haklısınız kardeşlerim. İnsanlık için hepimiz de gerekliyiz. İnsanlığa güzelliği, doğruluğu yayan başımızdaki alevler, etrafa ne güzel ışıklar saçıyorlar, değil mi? ..
BARIŞ: (Elini başlığına götürerek onu sallar.) Orası öyle…. Ama…
UMUT: Aması ne?
BARIŞ: Ben hiç iyi değilim galiba…
UMUT: Neden?
BARIŞ: Başımdan etrafa yayılan ışığın giderek zayıfladığını hissediyorum. Bunu sizler de görmüyor musunuz?
UMUT: Sahi! Neden zayıflıyor senin ışığın Barış kardeş?
BARIŞ: Artık kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık saçabilmemi istemiyor galiba.
UMUT: Yapma Barış!
BARIŞ: Dünyanın halini görmüyor musunuz? Her yerde savaş var. Yo, hayır artık kimse Barışı sevmiyor. Artık sönmek zorundayım... (Başlığını yavaş yavaş çıkartmaya başlar.)
UMUT: Hayır, hayır! Sönme Barış! Gençler, söyleyin ona sönmesin, lütfen… (İzleyenleri de katılmaya özendirir.) Sönme sönme sönme…
İZLEYNLER: ……..
(Barış’a salondaki izleyicileri gösterir.)
Şu gençlere bak Barış. Hepsinin de yüreği senin için çarpıyor. Öyle değil mi gençler. Yüreğiniz barış için çarpıyor değil mi? Evet, diyenler alkışlasın.
İZLEYENLER: (Alkışlar)
UMUT: Dünyanın geleceği o kadar da karanlık değil. Bak, barışı isteyen bir nesil geliyor!
İZLEYENLER: (Alkışlar)
BARIŞ: (Titrer gibi hareketlerle önce diz çöker, sonra oturur. Başlığını çıkartır, boynunu büker.)
UMUT: Söndü… Barışın ışığı söndü. Hayır, bu kadar kolay sönemez barışın ışığı. (İzleyenlere) Onu siz gençlerle yeniden yakabiliriz. Yakarız değil mi gençler?
İZLEYENLER: ……..
İNANÇ: Barış gider de ben durur muyum?
UMUT: Sana ne oluyor İnanç?
İNANÇ: Ben de insanlara gerekli olduğuma inanmıyorum artık. O zaman yanık kalmamın ne gereği var? (Başlığını çıkartır.)
UMUT: Yapma İnanç. Sen gitme bari!
İNANÇ: (Titrer gibi hareketlerle önce diz çöker, sonra oturur.)
UMUT: Bunlar neden böyle yapıyorlar Sevgi kardeş?
SEVGİ: Haksızlar mı? İnsanların barışı istediği yok artık. Baksana, durmadan savaşıyorlar. Yaşlıları, çocukları, anneleri yok ediyorlar. Böyle olunca Barış da ışığını söndürür elbette. İnsanlar bütün bunları niçin yapıyorlar? Çünkü inançları kalmamış. İnsanların inancı kalmamışsa, neden sönmesin inancın ışığı da? Geriye ne kalıyor ki?
UMUT: Sevgi…
SEVGİ: Ben mi?
UMUT: Evet, sen varsın ya?
SEVGİ: Var mıyım? .. Korkarım artık ben de yokum Umut kardeş. (Başlığını çıkartır.) İnsanlar birbirlerini sevmiyor artık. Bana da elveda Umut kardeş. Ben de gidiyorum. (Titrer gibi hareketlerle önce diz çöker, sonra oturur.)
UMUT: Olamaz! Hayır! Doğru değil bu. Bütün insanlar birbirini sevmiyor olamaz. Hâlâ birbirini sevenler var. (İzleyenlere) Yok mu?
İZLEYENLER: ……
UMUT: Var değil mi? Haydi, birbirinizi sevdiğinizi gösterin gençler. Sevgiyle kucaklayın birbirinizi. Haydi, ne duruyorsunuz. Tanıyor olsanız da olmasanız da sevgiyle kucaklaşın yanınızdakilerle…
İZLEYENLER: ……
UMUT: Sözümü bitirmemi bile beklemedi. Sevgi de gitti. Sevginin ışığı da söndü. (Ağlamaya başlar.)
ÇOCUK: (Salondaki oturduğu yerden kalkar, sahneye çıkar.) Ağlama umut! Umut ağlamaz! Umut yaşar! Umut ölmez! (Kucaklaşırlar.) Biz gençler var olduğumuz sürece umudu da, sevgiyi de, inancı da, Barışı da yaşatırız.
UMUT: Nasıl?
ÇOCUK: Senin ışığın hala yanıyor ya….
UMUT: Evet…
ÇOCUK: Umudun ışığı yandığı sürece, her yer karanlıklara gömülmüş olamaz. Yeniden yakacağız Barışın, İnanç’ın, Sevgi’nin ışığını seninle.
UMUT: (Heyecanlı) Nasıl nasıl!
ÇOCUK: Gel benimle. Işığını tut bakalım şimdi sevgiye. Umudun ışığıyla yeniden yakalım Sevginin ışığını. (Onu Sevginin yanına götürür.)
UMUT: (Çocuğun yardımıyla başını sevgiye uzatır.)
SEVGİ: (Kırmızı başlığını başına geçirerek yavaş yavaş doğrulur, dimdik durur.)
UMUT: (Sevinçli) Yandı! Işığı yeniden yandı Sevgi’nin.
SEVGİ: Teşekkür ederim Umut. İyi ki varsın. Sen olmasaydın yeniden yakamazdım ışığımı.
UMUT: (Sevinçli) Görevimdi görevimdi…
ÇOCUK: Şimdi sıra İnanç’ta. Haydi onun da ışığını yakalım yeniden.
UMUT: Yakalım!
ÇOCUK: (Umut’u İnanç’ın yanına götürür.)
UMUT: (Çocuğun yardımıyla başını İnanç’a uzatır.)
İNANÇ: (Kırmızı başlığını başına geçirir.) Ne oldu bana? Ben ölmedim mi? (Yavaş yavaş doğrulur, dimdik durur.) Ölmemişim… Yaşıyorum, yaşıyorum, yaşasın!
ÇOCUK: İnanç da yaşıyor artık! İyi ki varsın Umut. Sen olmasaydın yaşatamazdık İnanç’ı.
İNANÇ: Sana teşekkür ederim Umut. Sen her zaman var ol, e mi? (Üzgün) Ama…
UMUT: Ne oldu?
İNANÇ: Barış? .. Barış ne olacak? Onun ışığı yeniden yanmayacak mı?
ÇOCUK: Üzülme İnanç… Umudun ışığı yok olmadıkça, hiç bir mum ışıksız kalmaz. Şimdi de ona gidiyoruz. Gidiyoruz, değil mi Umut?
UMUT: Evet evet evet! Ona da gidelim. Barış’ın da ışığını yakalım yeniden.

ÇOCUK: (Umut’u Barış’ın yanına götürür.)
UMUT: (Çocuğun yardımıyla başını Barış’a uzatır.)
BARIŞ: (Kırmızı başlığını başına geçirir.) Işığım! Işığım yandı yeniden! (Hızla doğrulur, dimdik durur.) Biliyordum… Umudun, ışığımı yeniden yakacağını biliyordum. Teşekkürler sana umut.
UMUT: (Sevinçli) Görevimdi görevimdi! ..
BARIŞ: İsterse dünyanın her yerinde savaşlar olsun. Umut olduğu sürece barış yaşayacaktır.
İNANÇ: Umut olduğu sürece inanç da yaşayacaktır.
SEVGİ: Umut olduğu sürece sevgi de yaşayacaktır.

ÇOCUK: (İzleyenlere) gördünüz ya arkadaşlar. İnsanların umudu yaşadıkça hiçbir güzelliğin ışığı sönmüyor. Bir an için sönseler bile Umut, yeniden yakıyor onları. Yakıyor, değil mi?
İZLEYENLER:
…….
ÇOCUK: Sizler de içinizdeki umut mumunun saçtığı ışığı asla söndürmeyin arkadaşlar. Benim gibi sizler de sönmek üzere olan diğer bütün mumların hep yanık kalmaları için çaba harcayın. Harcayacak mısınız?
İZLEYENLER:
…….
ÇOCUK: Bunu yapmak sadece sizleri mutlu etmez. Tüm insanların da ışıklar içinde yaşamasını sağlar. İçinizdeki Barış, inanç, sevgi, umut ışıklarının hep canlı kalması için çaba göstereceğinize söz veriyor musunuz? Evet mi?
İZLEYENLER:
Evet…
ÇOCUK: Evet diyenler alkışlasın!
İZLEYENLER: (Alkışlar.)
ÇOCUK: Umutlarımız ölmesin arkadaşlar. Haydi, hep birlikte söyleyelim:
Umutlarımız ölmesin!
İZLEYENLER:
Umutlarımız ölmesin.
ÇOCUK:
Umutlarımız ölmesin.
İZLEYENLER:
Umutlarımız ölmesin.
ÇOCUK:
Umutlarımız ölmesin.
İZLEYENLER:
Umutlarımız ölmesin.

BİTTİ

YAZARIN NOTU:
Oyunun değerlendirilmek istenmesi halinde bilgilendirilmeyi rica ediyorum.
Telefon: 0505 553 47 44 – 90342 231 16 18
İleti: fev27mynet.com
FEVZİ GÜNENÇ