A'raf Şiiri - Yusuf Oğhan

Şimdi yaşananın adı a’raf,
Desem yalan sayılmaz.
Bülbül kafeste,gülde hicran,
Bir kum tanesi çölde kavrulan…
Bir kibrit çöpü dalgaların insafında çırpınan,
Ömür dediğin;
Koparılmış atılmış takvim yaprakları,
Hatıralar kan revan,günahkar tozlara bulanmış,

Oysa bu topraklar,
Ne yürekler doğurmuş bağrından.
Şu dağların dili olsa,
Munzur aşka gelse,
Murat buza kesse,
Fırat çağlayarak dövünse,
Asi isyanını sel atse,
Hangi yürek yarılmadan dinleyebilir ki.
Ege’nin türküsünü,

Ömür dediğimiz şimdi A’raf,
Bir yanı cennet,
Bir yanı cehennem.
Ortasında dağ A’raf…
Merhamet dilencisi bir garip ben.
İşte burada ellerim,
Umutla ışıyan gözlerim,
Sevdayla ürpermiş tenim,
Tam bir esaretle sunmuşum,
İşte boynum,
işte yüreğim,
dilersen şad et.
Dilersen kül,
Sen ne dilersen amenna.