a-Ne çare! Şiiri - Mikdat Bal

Ne Çare!

Nice düşler gördüm kâbus çıktılar
Çile çektim boyun büktüm ne çare!
Yanlış yorumladım beni yıktılar
Göz yaşımı yere döktüm ne çare!

Çiledir insanın boynunu büken
Gerçekleri biçer hayali eken
Güle uzanırken kanatır diken
Tokat yedim elem çektim ne çare!

Gençlikte çöllerim bile yeşildi
Ufuklar genişti ışıl ışıldı
Uykum aymazlığım mışıl mışıldı
Dizler tutmaz artık çöktüm ne çare!

Bundan ötesine bir adım kaldı
Vakitler hızlandı yollar kısaldı
Guruntulu nefsim gaflete daldı
Şu aymaz halimden bıktım ne çare!

Bülbül çekip gitti güle konuştu
Bana uğramadı ele tanıştı
Yeşil bahçelerim çöle dönüştü
Diktiğim gülleri söktüm ne çare!

Der Mikdatî lâzım değil gül-istan
Yaşama gayemiz ne bağ ne bostan
Bak seni bekliyor bir mezaristan
Kebap gibi yandım koktum ne çare!

Şair Mikdat Bal