A Nankör İnsan! -1 Şiiri - Halil Müftüoğlu

Nankör olan insanın! bitince menfaati.
Hemen başlar inanın nankörlük şecaati.
Ona verilen emek boşa çıkar ne yazık.
Nankörün özelliği! dostuna atmak kazık.

Menfaati olanda iki büklüm olur o.
Bir ihtiyaç olanda ortadan toz olur o.
Makamlar gelir geçer daim olmaz bu devran.
Her şeyin bir sonu var hep ona göre davran.

Nankör kimseyi sevmez fakat sever görünür.
Önden gitmek ister hep gerçekte hep sürünür.
Vefasız tutumuyla her zaman vardır nankör.
Her zaman buyum diye riyakârca övünür! .

Elimden tutar diye, dost sandığın dostundan! ,
Ellerin cepte kalır onu dost sandığından.
O kadarını yapmaz, diye hep düşünürdün,
Nakısta brakır seni şimdi çok üşüyorsun.

Manevi duyguların esirinde kalmıştım.
Çok sevdiğim dostların sözüne inanmıştım.
Elimden gelen şeyi hep yaptım onun için.
Akde vefa etmedi nankör olduğu için.

Gerçekten o dost ise o bu nankörlüğü niye?
Yok değilse vefalı, anlamsız her kelime.
Asla maske kullanma görünsün gerçek yüzün.
Dürüst olursun böyle, işte ben buyum diye.

Kimseye bir kasıt yok bu deyimler nanköre.
Ola ki bu demeler bir ders olur kendine.
Onu hep meth eylersin hep iyidir de dersin.
Milat yap sen bir günü, ki huzura eresin.

25.12.2015