A n a m… (Şiirlerim) Şiiri - Suat Tutakşair

Anam ne yüce sevgi ki
Senin sevgin
Beni, benden alıyor,
Geceleri tüm insanlar uyurken
Hasretin içimi yakıyor,
Bir kor ateş olup,
Yüreğime oturuyor…
B u, nasıl sevgidir anne?
Seni kaybedince
Aylarca gece yarıları
Herkes uyurken
Beni mezarına getiriyor…
Gündüzlerimin
Geceden hiç farkı yok…
Hangi saatte olursa olsun
Her şeyde
Her yerde
Sen varsın.
Yattığın son yatak yine o köşede,
Yine aynı, kaldırmadım…
Yatağı sen
Yorganı sen
Yastığı sen
Çarşafı sen kokuyor.
Kur’an okurken bile
Seni görür gibi oluyorum
Geceleri ise düşümdesin
Her şeyde
Her yerde
Gözlerimin baktığı
Tüm güzelliklerde sen…
Gecenin karanlığında
Gündüzün ışığında
Baktığım, gördüğüm
Her noktada varsın,
Evet, sen varsın anam…
Son nefesini verdiğin odana,
Aylarca, aylarca hiç ama hiç
Kapısını açıp giremedim
Penceresini aralayıp bakamadım…
Sanki her an bana seslenecek gibiydin
Söyle anne; bu sevgi, ne yüce böyle?
Eşimin yüzüne baksam
Çocuklarımı okşasam
Cuma sabahları gözümü açsam
Mezarlıkları görsem
İçim bir hoş oluyor…
Başlıyor gözlerimden dudaklarıma
Gözyaşlarım uzamaya, akmaya
Söyler misin anam,
Bu sevgi nasıl sakinleşir?
Bu yaşlar nasıl durur?
Yüreğimdeki sızı nasıl geçer?
Söyler misin anne?
Bak, bizler de torun sahibiyiz…
Üçüncü, dördüncü kuşak geliyor
Yıllar su gibi akıp gitti…
Fakat bu acı dinmiyor anam
Bu acı bitmiyor,
Bu acı dinmiyor anam…