A n a m Şiiri - Necati Keçeli

Toprak seni bizden aldı, alalı
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam
İçim de hasretin kaldı, kalalı
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Aklıma geldikçe içim kanıyor
Geçmiyor özlemin yürek yanıyor
Bir gün gelecekmiş gibi sanıyor
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Canından can verip beni büyüttün
Ninniler söyleyip diz de uyuttun
Bana yol gösterip elimden tuttun
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Damla, damla kanın var bedenimde
Miski amber gibi kokun tenimde
Sadece hayalin kaldı beynimde
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Sarılıp öperdin karnım doyunca
İçim rahatlardı sesin duyunca
Unutmak mümkün mü ömür boyunca
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Hiç kimse biçemez kıymet bedeli
Resimler olmasa, olurdum deli
Hayalin yaşattı gittin gideli
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Bizleri dünyaya getiren cana
Can veren bedene ruhuma kana
Necati der, ana diyelim ana
Bir daha şu yüzüm gülmedi anam

Necati KEÇELİ
İZMİR