Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kıymetli Üstadım,
şiirinizde pişmanlıklar, yaşanmışlıklar içinde hak edilmeden sunulmuş hüzünler ve uzun yılları birlikte geride bırakmış iki yüreğin sesiz hesaplaşması var sanki, ben böyle okudum böyle anladım ve yüreğinizdeki kederin tuvale yansıması, (Palette renkler karışmış, fırça yolunu şaşırmış, tablo perişan.
O ağlayan kadının gözyaşları neden kırmızı?
Ya ağaca asılmış adam? Kendi yüreğini mi ilmiklemiş boynuna?
Ağaçların ardına sinmiş o çirkin şey, yoksa şeytan mı?
Güneş hiç simsiyah olur mu, delirmiş mi bu ressam?
Gözlerimiz mi yanlış görüyor, yoksa üşüyen ellerimizde mi günah?
Keşke, ellerin yine sıcak olsaydı ellerimde...Âhh...) bütün hayat hikayesi..
Sizin gibi usta bir kalemden ancak bu kadar mükemmel sözler dizilirdi ve ben sizi saygıyla selamlıyor eliniz, yüreğiniz dert görmesin diyorum...
Ant. +10 puan.
NAZ:
daha öncede okumuş olduğum şiiri yeniden keyifle tazeledim
yüreğinize sağlık dost
saygılar...
Palette renkler karışmış, fırça yolunu şaşırmış, tablo perişan.
O ağlayan kadının gözyaşları neden kırmızı?
Ya ağaca asılmış adam? Kendi yüreğini mi ilmiklemiş boynuna?
Çok güzel şiiiri için usta kalemi kutlarım.
Muhteşem bir şiirdi Hocam yine.
Umut, özgürlük ve huzur un olduğu yerde.
Yılların birikimini gördüm yine bu eserinizde.
mükemmel her zaman ki gibi
kutluyorum
namık cem
Eller el ele olmayınca, yürekler ne yapsın.Harikaydı Üstadım.Saygılar sunuyorum.Şükrü Topallar
Karşısında bir adam; gözlerini kaybetmiş kadının gözlerinde,
*********************************************************
Aşkı gören gözler, mefrette kördür,
Dudaktan dök aşkı, işiterek gördür.,
TEBRİKLER ÜSTADIM. SAYGIYLA
SELAM EDERİM. TEŞEKKÜRLER.
Bedri Tahir Adaklı
Ne olurdu hiç kurumasaydı yolumuzun üzerindeki sevgi ağaçları,
Her bahar erguvanlar açsaydı, el ele yürürken gözlerimizde,
Ne olurdu hep yağsaydı o Nisan yağmurları,
Umut damlaları ıslatsaydı saçlarımızı,
Özgürlüğü koklasaydık ıslanan topraktan doya doya
Ve huzur solusaydık gökyüzünün o sonsuz mavisinden.
Sevgiye özlem Umut dolu yürek Hassas Hüzün dolu ve Anlamlı Şiir.Değerli Hocam.Ünal Beşkese.Hocam.Kutlarım Sizi.Yüreginizdeki Güzelikler daimi olsun.Saygıyla Sevgiyle Kalın
OLMUYOR İŞTE ...TABİATIN KANUNUDA BÖYLE,DOĞUYOR ,BÜYÜYOR ,GELİŞİYOR ....SONRA SON PERDE...............
HAYRANLIKLA OKUYORUM ŞİİRLERİNİZİ..KALEMİNİZ SUSMASIN..SAYGILARIMLA
Bu şiir ile ilgili 135 tane yorum bulunmakta