A ı k S u y r m Şiiri - Yorumlar

Bir serüvendeyim sanki. Yavaş yavaş alışıyorum canlı kalmaya. İnsanlarda tuhaf gelmiyor artık. Nefes alırken zorlanmıyorumda. Birileri hep birşeyler zırvalıyorlar. Bazen, yani aynaya baktığımda, birşeylerin uzaklara gittiğini görüyorum. Sanki aynadaki görüntümü ben çiziyorum. Kimsecikler olmuyor bazen, (bazen) gördüğüm şeyleri düşündüğümde. Ne olacak bu sis. Sanki şehir beni değil bensizliği kabullenemiyor. En çok şehri sevdiğimden olsa gerek bende onsuz bir günü uyumak istiyorum. Şimdi diyeceksiniz. Malesef ne dediğinizi duyamıyorum. Birdenbire yorgun düşüyorum, o an aklıma geldiğinde. Benimde zaaflarım var, kalem kırmışlığımda; en doyumsuz bir anımı bomboş ve ne işe yaradığını bilmediğim bir kağıt parcasına harcarken.
Pencereye nadir uğruyorum. En çok gördüğüm renk karanlık. Belki siz, yaşama sevinci nedeniyle gök kuşağındaki siyah' ı ayırt edemiyorsunuzdur. Yağmur en bilinçsiz halimde bile, ıslak. Ve nemden nefret ediyorum. Tahtalar tabiki beni hala direten. Ayakta durmaya mesela. Artık zaman bile kavramlar dahilinde bir gün oluşturabiliyor. Bugün günlerden.., sanki bir önem oluşturuyor. Yarın olsada bitse diye düşündüğümüz günler. Oysa yarında bir gün ve ben durmadan zamanı reddediyorum. Ne kalıyorsa geriye hep onlardan. Sigara içmediğimi düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Çünkü duman yinede bu uyumamış halimi uykulu gösteriyor. Yaşlanıyoruz, hemde bütün vurdumduyarlığımızla. Ve şuan birisi ölüyordur. Birisi ölmüş. Ve bunun hiçbir yaşamla alakası yok. Hiçbirşey birlikte değil. En büyük aşk. En büyük sevgi. Hepsi her lahzada birilerini diriltiyor. Ve her lahzadan sonraki bir lahzada da tam tersini. Ağlamak ne sizce? . Ağlar mı hiç kendi düşen. Kim kendini bilmiyorsa ağlasın. Yaşamak ne? ölmek için eğer yaşamak gerekirse. Susmaktan bahsetmiyorum. Sadece, şuan bile ne yaptığımı bilmiyorsam boşuna. Çünkü siz konuşmuyorsunuz..