13 MART 2014 PERŞEMBE
BUGÜN evde kimse yok. İhsan sabah erkenden okula gitti. Dünkü uykusuzluk bana iyi uyku yaptı. Bu kanepede uyumak zor olsa da bana zevk veriyor. Oldum olası kanepeleri severim.
Hatun Adapazarı’nda kızıyla kalıyor. Evi toplayacaklar ve gelecekler. Damat askerde. Dün Şırnak’a gitti. Sabiha Gökçen’den 1 saatte Şırnak’a vardı. Ben daha ikinci derse girmeden bölüğüne teslim oldu. Ah şu teknoloji, insan hayatını nasıl değiştiriyor. Ama acaba mutlu ediyor mu? Mutluluk insanın içinde.
Lisede öğrenciyken böyle bir münazaraya tanık olmuştuk. Orada teknolojinin insanı mutlu etmediğini aksine mutsuz bir toplum yarattığını savunanlar kazanmıştı. Amerika’da medeniyetin bir topluluğun varlığını öğrenmem bu konuda beni düşündürdü durdu hep. Ergide vermiyor, devlet hizmetlerinden de yararlanmıyorlardı. Askerlik de yapmıyorlardı tabii. Ah dedim keşke bizim ülkemizde de böyle bir yer olsa da oraya gitsek. TV’nin olmadığı bir dünya. Elektrik yok, sular ilkel yolla ediniliyor. Tarlaları kazıyor, ekip biçip yaşıyor, hayatımızı idame ettiriyoruz. Akşamları birbirimizle halleşebiliyoruz.
Memleketimizdeki yavaşlatılmış şehirler hakkında birkaç TV programı izledim de hayata bakışımı yeniden masaya yatırdım. Bu kadar didinip durmak neye. Hepsi bir karın doyurmak için değil mi, birkaç lokma ekmek, bir bardak çay?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta