A-dım Şiiri - Yaşar Doğan

günün kaynar suları
Gecenin en soğuk deryaları
bir tufan gibi döküldü üstüme
hep kaynayıp dondum kendi kendimde

kestiler kanamadım bir damla bile

Söktüler bir mıhımı bile söktürmedim
yüreğimi hep geri aldım bir çırpınışta
Astılar asılmadım ipimi oturup yedim
kellemi hep koltuğumun altında taşıdım
bir karpuz tarlası gibi mevsimlerin kayalıklarında

taşladılar taş oldum ıslanmadım bile yağmurlar altında

yıktılar deve yıkar gibi o alana
ne kanamamış dişimiz ne de anamızın amı kaldı sağ salim
kestiler saçımızı sakalımızı son kılına kadar
kendi imajıma rezil oldum

dizlerimizi dizdiler bir tarlaya
kurşuna dizmeden önce
ölürken bile boyun eğmedik ölüme
hep kendi küllerimden yeniden doğdum

gözlerine bayıldığın her yerde

hep kendim oldum
hep kendimi hatırladım
birbirinden korkunç
tufanlar dibinde

İnsan kullanıp
içine ettikleri mendil gibi
kaldırıp atıyorlar şimdi
onların gözünde bu kadar insan ve hayat değeri

Ey zamansızlık
kalkıp o göz çapaklarını bir çöp alırcasına
alsana Dünyanın gözlerinden

herkes kendini görsün

Yasar Doğan / Lolan/ 29/12/05