Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Akşamın,eflâtundan menekşeye döndüğü zamanlar gelirdin,
Yudumlanmadan koklanan şarap kadehi gibi
Sarhoşluğun başlangıcıydı bu,bilirdim.
Ellerin hep 'haziran güneşi' gibi olurdu ellerimde,
Şiir başlarken bitiriyor işi.Bu nekadar güzel anlatımdır,bu ne hoş betimlemelerdir..Gerçekten çok güzel.Keyifle okudum.Kutluyorum bu usta ve sanatkar yüreği.Tam puan......................Halil Şakir Taşçıoğlu
Akşamın,eflâtundan menekşeye döndüğü zamanlar gelirdin,
Yudumlanmadan koklanan şarap kadehi gibi
Sarhoşluğun başlangıcıydı bu,bilirdim.
Ellerin hep 'haziran güneşi' gibi olurdu ellerimde,
Başlangıç müthişşş...ve aynı tempo ile sürüyor şiir...
Ve yıldızlar sarhoş olmaya başlayınca
Ellerin.'temmuz'a dönerdi,dudakların bana...
alıp götürüverdi beni yaz gecelerine menekşe gökyüzülü..:))
Tüm şiirleriniz duygu Yüklü Ünal bey ama bu şiiriniz beni çook etkiledi...
Umarım bu yaşanmışlığın şiiridir özlemlerin değil....
Saygımla kaleminiz hep yüreğinizden dökülen güzellikler ile çağlasın...
Bir başak yaşanır yaz gecelerinde sevgili ile akşamlar. Ne rüzgar eser tene, ne karanlık olur geceler, ne dalgalar dövünür delicesine. Akrep ve yelkovan durur eller ve yürekler birleşitiğinde. Zman kavramını yititir yürek. hep bakışların birleştiği yerde kalır zaman ve orada donar.
Harika bir şiir ve muhteşem bir sevgi. Yüreğiniz hep o akşamları yaşasın diyor saygılarımı ve tam puanımı bırakıyorum sayfanıza
Yaşanması imkansız bir gecenin sonundan Yıllar sonra Anılarda yaşamışçasına güzelliklerle, damaktaki tadı bozulmamış ilkgünkü gibi yad edilen duygular. Yüreğin, gönlün hiç susmasın emi. saygılarımla Aygulum...
.....'Mümkün mü unutmak güzelim,neydi o akşam...'
Ve yıldızlar sarhoş olmaya başlayınca
Ellerin.'temmuz'a dönerdi,dudakların bana...
Sarışın değildi vakit,esmer de değildi,
İnce bir rüzgâr kıpırdanırdı saçlarında,
Birtek onu tanırdım,kumraldı
Ve ne zâlim bir kumraldı hem...
Sesin yine duyulmazdı ama bilirdim; sevdâlıydı...
Düşler aleminde var olamk ister gibi oldum üstat.kalemin var olsun tebrikler.
Unutulması unutulmayanlardan....Ömrümüzden giden akşamlar bize bu kadar mı uzaklaşacaklardı. Hiç bilemedik...Kutluyorum...
Sevgiler...
Gönül yurdunuzdan derlediğiniz,duygu ve anlam yüklü bu güzel şiir için, sizi yürekten kutlarım.Saygılarımla.Ferudun Özkaya.
Bu şiir ile ilgili 87 tane yorum bulunmakta