Öğretmenlik Şiiri - Ahmet Kemal

ÖĞRETMENLİK

Ben kendimi disipline vereceğim ben
Ben bir öğretmenim anladınız
Ömrüm geçti öğretmekle
Kimi zaman mutlu oldum bir kelime öğrettim diye
Kimi zaman mutsuz
Onu siz anladınız
Kimi zaman umutlu
Bir şey öğretirim belki daha sonra diye
Şimdi çok öfkeliyim
Kendimi disipline vereceğim
Düşündüm
Geçmiş günlerim geriye gelse
Bana dönüp baksalar
Sorsalar
Hepsi bir ağızdan
Ne yapmak isterdin
Ah yapacak öyle çok şey var ki derdim
Önce kendimi eğitirdim
Yanlış yapmamak için
Öğrencilerimin hayatında bir eksik bırakmamak için
Rahle-i tedrisimden geçti bunca öğrenci
Kimi esnaf kimi memur serbest meslek sahibi kimisi şimdi
Bir kaçını görüyorum bir yerlerde
Ansızın çıkıyorlar karşıma
Tanımıyorum hiç birini
Büyümüş serpilmişler olmuşlar koca insan
Kimi önümde el bağlıyor
Kimi beni görünce gülüyor seviniyor
Ama benim içim kan ağlıyor
Onlara layık olamamaktan
Ağlıyorum geçmiş günlerime
Öğretmenlik bemim neyime
O dünün tembeli yaramazı
Saygı anıtı gibi duruyor karşımda
Onun bu halinden utanıyorum
Onlara haksızlık yaptığımı şimdi anlıyorum
Neden kızmışım bağırmışım ufak bir şey için
Oysa sevmek lazım insanları
Öğrenci sevgiye muhtaç
İnsanlık sevgiye aç