A A Şiirleri ANNEMLE BEN

ANNEMLE BEN

Ay düşmekte düşmekte düşmekte
Yıldızları alarak yedeğine
Gizli bir el açınca pencereyi
Uzatmakta oradan en büyük şeyi

Annem ve ben bir bütündük sonsuz göklerde
Sonsuzluklarda yaşadık ve olduk göklerde
Ve bir gün baktık ki düşmansız derin bir boşluğu
Sürüklerken ardında perde perde

Korkulu rüyalarda sığındığım aydınlık
Annemdi ışıl ışıldı her yer onunla
Neler neler geçti kim bilir
Ruhumla ruhu arasında

Issız gecelerimin aydınlık göğü
Sendin ey annem ruhumun penceresi
Benliğimi okşardı o müşfik sesi
Sendin ve sendin ey annem

AHMET KEMAL