A (a) Şiiri - Önder Karadeniz

- Ölümü ve çocuğu aşktan ayıramayanlar için
(Ölümü ve çocuğu aşk sanmasınlar diye) -

Perşembeleri dua etmem
Ve akşam 7'leri...
Çünkü soğuksa karanlık
Sıcaksa aydınlık için dönenleri
Kalbi üşüyen çocuklar
Ve gözleri dolan kadınlar affetmez.

Ben aslında
Aşkı da böyle sandım
(Ölüme ve çocuğa bulaşmadan
Camı açtım
Kendime baktım)
Masmavi bir gülüş İstanbul
Kendimize sıcak
demli çaylar söylemiştik
İşte O'ndan...
Sonra çoğaldı
Dipsiz bir acıda gözleriniz
Ben size dokunduğumda
Hep Aşk
Düş'tü
Teniniz...
(Bir -Git-'ti, -Kal- oldu ömrüm.)

Kal demeyi olmasa da - Az Kalsın -
Ölmeyi
Sımsıcak şehirlerde
Buz gibi ağlayan kızlar bilir.
Ya da bir çocuk...
- Ölüme inan, aşktan kork -
Anneni affetmiyorsan...
(Anneni affetmiyorsan
çocuklara küs.
İçi kanayan bir yazdan
Eylül'e susamış kadınlar bilir.)

Ve aşık olduğum kadınlar bilsin diye:

Size ufacık beyaz geldim
Kendime kocaman siyah
(Anlayan için kendime
Kocaman bir ölüm demek
Anlamayan içinden
Öldürsün beni.)
Yeni bir dil arayan - Sus - A
Sonsuz bir sesti. Bağırdım. Sustunuz.
Sesli bir harfin yaşamı kadar
Aşıktım size.