99'da Şiiri - Fatma Temel

İyi geceler

Yeni bir güne uyanıp uyanamayacağını bilmeden iyi geceler dilemek...

Bunu her zaman tekrar etmek....
Sevdiğimiz bazı insanlara son kez iyi geceler dilediğimizi bilmeden iyi geceler dilemek..

Bu gürültü de ne Allah'ım !....

Yatağın üzerine oturmuş gürültünün sebebini anlamaya çalışıyorken sarsıntının dehşetini içimde hissettiğimi hatırlıyorum....
Yanı başımda uyuyan annemi uyandırmak için gösterdiğim çaba bir hiçti...
Gücüm ne onu uyandırmaya ,ne de yatağın yanına atmaya yetti...
Depremden bir haber sadece üzerime dolap düşecek korkusunu yaşamak ...ama o sarsıntının koca koca tablaları üzerime yıkması bedenimde hissettiğim derin bir acı....
Bu acı sadece kısa bir anlık...
Bedenimde hissettiğim acıdan daha çok canımı yakan bir ses annemin son nefesini duymak olsa gerek....

Anne anneee anneeeee!...
Bırakma beni ! Bırakma! ...

Boğazım parcalanırcasına bağırmıştım. Oysa o kadar farkındaydım ki, o duyduğum sesin son nefesi olduğunun....

Dışarda çok ses vardı? Birbirine karışan çığlıklar... Ağlamalar... iniltiler...
Sürekli isimler çınlıyordu kulaklarımda...

Hepsini tanıyorum... Hepsini biliyorum...
O isimlerden biri de benim ismim....
Cevap veriyorum...

Burdayım... Burdayım.... Bursayim!...

Buradayım baba buradayım!...
Duyuyorum ben seni!...
Duy beni ne olursun duy beni!!!...
Abi!
Babam beni duymuyor sen duy beni!...
Allah'ım hiç kimse beni duymuyor, annem annem annem bıraktı beni baba!...

Reşit olmuştum. 18 yaşında olmak ne kadar muhteşem bir şey...18' ime gelmeden önce hele bir 18 olayım neler yapacağım diye düşünür dururdum...
Bilemedim, 18 yaşındayken hayatımın yerle bir olacağını, bilemedim...

Nefes alamıyorum! Nefes alamıyorum! Nefes alamıyorum!... Yardım edin ne olur bana yardım edin!....
Neden beni hiç kimse duymuyor ? Neden neden neden neden neden beni neden duymuyorsunuz?!...

Sesimi duyan var mı? Sesimi duyun ne olur sesimi duyun!... Ben burada kalmak istemiyorum....

Ne kadar zaman oldu? Neden hala gelmediler? Neden kimse duymuyor?
Baba!.. Baba!.. Duy nolursun beni!...
Baba ne olursun duy beni !...

Sesim çok kısıldı... Sesim kısıldığı için duymuyorlar beni...

Hayır abi ağlama ne olursun ağlama ölmedim ben!....

Neden ölümümü bu kadar çabuk kabullendiniz?... Yaşıyorum ben işte yaşıyorum!... Yaşıyorum!...

Boğazım acıyor. Çok acıyor. Susadım su verin bana su verin su su su!....

Nasıl olsa beni duymayacaksınız burada susuzluktan öleceğim...

Hayır ! Hayır! Hayır! Hayır! Pes etmiyorum hayır ölmek istemiyorum ! Ne olursunuz yardım edin!... Çok susadım!... Çok susadım!.. Bana su verin!!!...

Tamam da bu noktada , bir kopukluk hissediyor insan... Sessizliği dinliyorsun sonra.... Zaman mefhumundan uzakta... Sessizlik yormaya başlıyor... Sonra yine dinliyorsun.... Sonra yine dinliyorsun.... Sonra yine...

Anne!... Anne!.. Neden durmuyorlar beni? Sesim çok mu kısıldı. Ben de kendimi duymakta zorlanıyorum. O yüzden duymuyorlar!... Anne cevap versene bana, annem niye konuşmuyorsun ,cevap ver!... Cevap ver kadın!... Cevap ver!....

Biliyorum öldün... öldün ama bana cevap vermek zorundasın. Beni böyle bırakamazsın. Hayır ! Kabul etmiyorum, gitme n'olursun beni yalnız bırakma!....

En iyi yaptığın şeyi yapmaya başlıyorsun... Beklemeye başlıyorsun... Sadece beklemeye..
Çünkü yapabileceğin hiçbir şey yok... Sadece beklemek...

Nefes alamıyorum, çok sıcak nefes alamıyorum, çok sıcak!...

Yine geldiler anne duyuyor musun?
Buradayım su verin!... Burdayım ben!...

Beni duymuyorlar!.... Duymuyorlar beni!..

Hani bir taş parçası ile vursam onun sesini duyarlar mı ? Tak...Tak....Tak...
Ama bu sesi algılayamazlarsa ... Tak... Taka...Tak... Taka....

Düşünmekten ve beklemekten başka bir şey yapamıyorsun ya ,belki taşı ritmik şekilde vurunca duyarlar diye düşünüyorsun işte. Ama duymuyorlar ve sonra yine beklemeye başlıyorsun....

Ne kadar zaman oldu? Kaç saat? Uyumak istemiyorum. Uyumak istemiyorum. Anne!.. Uyanamayacağım çünkü uyanamayacağım!... Uyumak istemiyorum anne!...

Sen de konuşmuyorsun benimle... Ne olur benimle konuş ...Gitmedim de buradayım de ...

Tam umudumu yitirdiğim yerde O sesi duydum ... Önce inanamadım... Bu sefer de duymadı diye icerledim ama beni duydu...

Abi abi iiiiiiiii !...

Anne ,anne!... Abim duydu sesimi..
Abi dur!... Nereye gidiyorsun bırakma!...

Hayal mi gördüm yoksa ?... Sesi kesildi... Beni duyduğunu sanmıştım oysa... "Yaşıyorlar!"diye bağırdı, anne duymadın mı?

Geldi abim, geri geldi... Duymuş beni anne, duymuş beni ...

Abi buradayım!.. Abi buradayım!...
Konuşmakta zorlanıyorum abi ,boğazım acıyor. Yardım et ne olursun bana ,yardım et nefes alamıyorum... Abi nefes alamıyorum...

Bu sevincin tarifi yok işte... Artık birileriyle konuşabiliyorsun... Dokunamıyorsun, hareket hala edemiyorsun ama duyuyorsun... Umut tekrar doğuyor... Zorla aldığın nefes bile sana yetmeye başlıyor... Ama hiçbir şey bitmiyor... Hayatının en zor sınavı şimdi...

Annem öldü !.. Abi annem öldü!...

Saatlerdir kabullenmek istemediğim gerçeği, söylemek ne kadar acı... Ben biliyorum ama, onlar hep umut ediyor ve onların umudunu ağzımdan çıkan , bir cümle yok ediyor...

Annem öldü...

Korkuyorum abi ,hala korkuyorum nolursun yardım et!..

Bütün bu feryatlarının ardından nihayet bulundum... Balyozla kırmaya çalıştıkça onlar tavanı , kalbimin atışı daha da hızlandı...

Bu duyguyu tanımıyorum ... Karmakarışık hissediyorum... Her yer karanlık hiçbir şey görmüyorum...

Abi bana ne olursa olsun su ver!...

Onların ne dediği umrumda değil... Ne olursun bana su ver ...

Boğazımdan sadece bir yudum su geçti... Hayatımda içtiğim en lezzetli suydu

Sessizliğe gömüldüm,bir yudum suyu içtikten sonra ...

Balyoz darbeleri indikçe kalbimin çarpınışı değişmeye devam ediyordu...

Ne kadar daha sürecek?... ne zaman beni buradan alacaksınız?...

Kaç saat mi oldu bilmiyorum 9 saat 10 saat 11 saat tam tamına 41 saat olmuş

Yalan söylüyorsun... 41 saat değil ... Okadar zaman olmadı... Ben uyumadım ki,uyumaya korktum...

Abimin eline dokunabiliyordum bu ne kadar güzel bir his...

Nihayet nihayet kırmayı bitirdiler...

Evet beni çekin artık, buradan alın ,canım acıyor abi... Ne olur yavaş ol... Ayaklarımı hissetmiyorum uyuştular değil mi?!... O yüzden...

Biliyorum abi geçecek hepsi sen beni buldun ya sen beni çıkardın ya ....

Sedyenin üzerinde beni dışarı çıkarttıklarında gözlerimdeki acıyı daha fazla anladım... O kadar çok karanlıkta kalmışım ki güneşin batışı gözlerime battı...

O ambulans mı? beni mi bekliyor? herkes iyi mi? Babamın sesini duymaz oldum,
Babam nerede?...

Ambulansın sirenleri bu kez benim için çalıyordu ...

İnsanlar hastanenin bahçesinde yerlerde yatıyordu... Onlardan biride ben olacaktım...

İyi geceler

Yeni bir güne uyanıp uyanamayacağını bilmeden iyi geceler dilemek...

Bunu her zaman tekrar etmek....
Sevdiğimiz bazı insanlara son kez iyi geceler dilediğimizi bilmeden iyi geceler dilemek..

İyi geceler....