Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Zeytin gözlüm ben bin kere ben senin misket bakışlarına vurgunum…
kim vurulmaz ki o masum bakan zeytin gözlere..
öyle güzel yazmışsın ki söyleyecek bir sey bulamıyorum sevgili arkadasım...
sıkılmadan okudugum tek uzun şiirdi yüreğine saglık çok güzeldi....
kaleminize sağlık
Her yalnızlığa bir kurşun…..
Her gece yarısı,
Ferman geliyor yüreğimden,
Yalnız geçen her gün için,
Bin kurşun sıkılacak karanlığa…
Ben karanlıktan korkuyorum. ....beğeniyle okuduğum şiir oldu yazan paylaşan kalem sana tşk.
Birinci yorumu sistem yuttu . . .
Özetle , kutluyorum Şair . . .Evlâtlarınla , yakınlarınla güzel yaşa . . .Benim için de çöp kebabı ye ! . . . Saygılarla.
Evlat sevgisi bu kadar güzel başka türlü anlatılamazdı.Çocuklarımız yüreklerimizin dili,gönül sesiniz hiç dinmesin tam puanla kutluyorum..
Bu güzel eseri 40. kişi olarak listeme alarak ve tam puanımı vererek kutlamak istedim sizi.
Başarılarınızın devamı dileklerimle selam ve sevgilerimi sunuyorum.
Nafi Çelik
Yüreğinize sağlık
Gönül coşunca kalem de su gibi akıp gidiyor yatağında akandere gibi beyaz kağıt üzerinde değil mi üstadım?.Kutluyorum bu içten dizelerinizi.Emeğinize, yüreğinize sağlık.
İşte bu da benden bebeğime...
BEBEĞİM
Bir ışık yolluyorum sana bebeğim,
Promete’ den çaldığım.
Karanlıktan korktuğun günlere say.
Bir umut yolluyorum sana bebeğim,
Gelecek güzel günlere dair.
Umudunu yitirdiğin anlara say.
Bir buse yolluyorum sana bebeğim,
Sevgi dolu, sımsıcak.
Özlemimi duyduğun zamanlara say.
Bir sevgi yolluyorum sana bebeğim,
Yüreğimin derinliklerinden kopan.
Kendini yalnız hissettiğin zamanlara say.
Bir çift göz yolluyorum sana bebeğim.
Kim demiş görmeyince gönül katlanır diye?
Gözden ırak olduğun zamanlara say.
Bir dua yolluyorum sana bebeğim
Tüm iyiliklere dair.
Kabul gören dualara say.
Bir yürek yolluyorum sana bebeğim
Yavrum, yavrum diye çarpan.
Yanında olamadığım zor günlerine say.
Ve sana mutluluk dilekleri yolluyorum bebeğim
Kilosuz, kantarsız.
Neye sayarsan say…
Naime Özeren
Çocuklar unutulumu hiç, aklımızda, özlemimizde hep onlar..korkularımız onlar üstünedir..çok güzel ve duygu yüklü bir şiir okurken gözyaşlarımı tutamadım sizi canı gönülden kutluyorum genelde anneler bu kadar yoğun duygularla doludur ancak bir baba olarak bu kadar duygulu şiir yazmanızı da ayrıca kutluyorum..
Yüreğiniz dert görmesin, özlemlerimiz çocuklarımıza olmasın...
kalem hep yazsın.
kutlarım
namık cem
Bu şiir ile ilgili 34 tane yorum bulunmakta