947 Örtü Şiiri - Ekrem Akbunar

yolda kaldım durmam dediğim yolda
tükendi nefesim gayretim benim
ne bir iz ne de ses yalnızca bir can
kendimi bilmeze hayretim benim

gördüm seni toprak doğuran ebe
duydum seni derya dikenli zakkum
sardığım bir dünya küçücük bebe
bir avuç bebeğe milyarlar mahkum

kokusu topraktan rüzgârı sudan
yaktılar ateşsiz nefessiz mumu
ipliksiz iğnesiz renksiz dokudan
graniti geçti kuyruk sokumu

vuruyor beynimi kemik duvara
yıldızdan akvaryum maymun mağara
içimde gördüğüm koca ambara
zıp zıplar sanıyor abra kadabra

bir büyücü gibi evrim cerrahı
bir cadı kargası oyuncak fosil
say ki ağzı açık kafa timsahı
say ki dişi kanlı dinozor nesil

yutkunur diyemem parçala beni
ruhumu tut ayır saçtan kirpikten
gücün varsa yeşert kendinde seni
sula yangınları yeşil ibrikten

bas mührünü sefil aciz düşünce
kendini kanıtla yokluğu yok et
var et olmayanı yokluk pişince
düşün dur düştüğün sayısız zillet

kalk ayağa bebek güzel ve çirkin
kalk ayağa bebek iyi ve kötü
bir girdap misali melek ins ve cin
bir dünya yollara serdiğin örtü
örtüde bir sen var sende amentü