903-Bediüzzaman'ın Vefaatı Ve Nur Talebe ...

Kâinatın namına, her tür etmişti veda
Beşer hesabına, insan nevine gelir sıra

Yetim kalmış idi, Âlem-i İslam
Öksüzdü artık, tüm ehl-i İman

Nurcuların, kopmuştur kıyameti
Battı, âlemlerindeki Nurani güneşi

Ağabeylerin durumu çok perişan
Gözlerinden yaş yerine akar kan

Hıçkırıklar boğazlarda düğümlenir
Alınan nefes yakar, sanki olur zehir

Vücuttaki bütün kanları buharlaşır
Yürüyemez ayaklar birbirine dolaşır

Dünya da kopmuştu sanki kıyamet
Birden dumura uğrar her kabiliyet

Kâinatın Güneşi, birden bire karardı
Oldu deprem, vücudu sıtma sardı

Kalp gözüyle, ağlamaya başladılar
Elem içinde yaşıyordu, tüm ruhlar

Çalışmıyor hafıza artık durdu
Atmaz nabız vücutta kan yoktu

Bu duygular hiç anlatılamaz
Bet beniz olmuştu bembeyaz

Azap içinde kalır hissiyatlar
Feveran ediyordu tüm ruhlar

Donmuştur gözleri göremez
Konuşamaz dil ağızda dönmez

Kulaklar duymaz hiçbir şeyi
Diken, dikendi tüm tüyleri

Kan yerine dolaşır sancı, vücutta
Hissedildi bu acı, ta burun ucunda

Tutuştu ciğerler gayri yanar
Çıkıyordu ağızdan sıcak buhar

Kederden eriyordu kemikler
Dökülüyordu ağza tüm dişler

Bayram, Hüsnü ve bazı Ağabeyler
Bayılarak acıdan, kendinden geçer

Kahraman Zübeyir Ağabey, çok metanetli
Tüm Nur talebelerini, şefkatle ediyordu teselli

Müthiş ve korkunç şok, atlatılır böylece
Biraz çeki düzen verir, herkes kendine

Borborunbekir