90’larda Hasan GÜNEY’le Ankara’ya giderdik.
Ya orta okul ya lisedeydim.
Arabanın içinde,
Çeşitli yerlerde başlardı:
“ Burada bu vardı. “
“ Şurada şunu yapardık. “
Ben de salak çocuk kafasıyla:
“ Of yine mi? “ derdim.
Kebap okul günleri bitti.
Bu adamı anlamama sebepti.
Hem de daha derinlemesine,
Daha hissedercesine,
Gezinmek o “ Of yine mi? “ dediğim şehirde.
O şehre gittiğim de,
Birşey beni çekiyor.
O günlerin geçtiği eve.
O apartmanın önünde durup,
Kafayı kaldırıp o eve bakmak,
Mekanlarda gezinmek,
TIKINAK’a gidip,
“ Selam TIKINAK. “ demek.
TIKINAK’da da bir şey yok.
Altı üstü bir internet kafe,
Ama yaşanmışlık var.
“ Of yine mi? “ diyen salak çocuğun,
Anlaması için yılların geçmesi gerek.
Hasan anlatsa da,
O anlamazdı.
Nasıl anlasın ki yaşanmışlığı,
Yaşamamış o şehirde.
Seneler sonra yaşadı.
Öğrendi.
Hasan GÜNEY’den beter oldu.
Şimdi kendi haline güler oldu.
AnlatılanI anlamayan,
Yaşadıkça kendi hatalarıyla, özlemleriyle,
Anlaşılan malum süreç,
Hayat işte,
Geçecek.
Er ya da geç.
Kayıt Tarihi : 4.1.2016 05:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!