8 Eylül Şiiri - Emre Yurttakalın

Bazen sabah olmaz işte Avuçların boş göğü izlersin
Maziye dalar yıldızlar bulutlardan kurtuldukça
Sadece izlersin tüm parlaklığıyla
Rüzgar adeta bir deli gömleği olur bedenine
Üşütse de kıpırdatmaz bir tek saç telini
Karışık gürültüler çalınır kulağına
Kornalar, düdükler, çocuklar, davullar...
Her şeyine boyun eğersin o gecenin davuluna
Yemyeşil bir bahçenin içinde şatafatlı bir Güzel'lik çizer yıldızlar
Engel olamazsın yıldızlara Bu gece onların gecesi olur
Rüzgar biraz da bulutlara değse ne olur?
Avuçlarında göğe bakmaya başlar gözlerin gibi
Çare yok...
Çimenler öyle boylu boyuna uzanır ayak altlarına Gururluca...
Görüntü daha da nettir artık Nihai hideyet saati yaklaşmıştır çünkü
Dev beyaz masalar uçan daireyi andırır adeta bir konvoy misali
Ve koca bir çardak cibinliği ebem kuşağı renginde
Daha ne kadar netleşebilir beş yüz seksen yedi kilometre ötesi
Bulut yok mu bu gece yıldızları örtecek?
Cibinliğin altı bir masa, sanki altı saat elli beş dakika uzunlukta
Avuçlarımı gökyüzünden ayırsam kadehimi o masadan alacağım sanki
Ardı iki sandalye, dörder bacak bir silindir, bir arkalık süsüne diyecek yok
Öyle ya belki de yıllar sonra bile unutulmayacak bir çift sandalye
Hala bulut yok mu şu gökyüzünde?
Güzel mi Güzel bir sandalye üzerindekiyle
Diğeriyse...
Geciktiniz bulutlar!
Sabahı da engelleyin sekizinde kalsın bu Güzel Dünyam!
Bir de bal ayına dayanamam...

Emre YURTTAKALIN