78 Kuşağı - 2 Şiiri - Semir Rende

Bir zamanlar
asalet ve adalet dolu
cesur yüreklerimiz
vardı...
Korku uzak bir diyar
heybemizde ölüm
ateş gözlerimiz ufuklarda
meydan okurduk dünyaya

İnanırdık insanlığa
inanır ve güvenirdik
Kardeşlik hülyamıza koşar
bugünün karanlığını dinamitlerdik
inandığımız sevgimizle
çocuk yüreklerimizin saflığı
yansırdı gözlerimizden
bembeyaz sayfalara inanırdık
inanırdık sevgi selinin taşkınlığına...

İnanırdık
insana
sevgiliye
kendimize
ve haklılığımıza
ve haklının kazanacağına
ve farklılığımıza...

En büyük sevdamızdı yaşam
bugünü aydınlatmak
üstelik
göreceğimiz meçhulken
yarınlara güneşi taşımak
üstelik
teni avuçlarımızı yakarken
ve gözlerimiz özleminden yanarken
sevdamız için
gelecek için
insanlığa dair kavgamız için
hüzünsüz ve tereddütsüz
ayrılırdık sevdiğimizden
öylesine inanmıştık
güneşi kucaklayacaktık...

Güvenirdik
tarihe
dostumuza
gücümüze
boyun eğmeyen
asi yüreğimize
ve ölümsüzlüğümüze

Bir zamanlar
sevmiştik
insanlığı
karıncayı
yılanı hatta
ve hatta yarasayı
canlı adına ne varsa
ve doğayı
ağaçları
taşları
denizleri ve dağları
yaşamdaki her rengi
görüp görmediğimizi
ve göreceğimizi
hatta yoksunluğumuzu da
sevmiştik.
Bir tek zalimi sevememiştik
zorbayı
ezeni
insana düşmanı...
Bir zamanlar
asma boy fidanlardık
salkım salkım çoğalan

Sararmış fotoğrafları cebimizde
öpüşleri tenimizde
sevgilinin
en yalın
en saf
en asi
en yumuşak
duygularımızla
ellerimiz güneşe uzanmış
aşklarımız özgür
meydanlarda haykırıp kavgamızı
sevgiliye uzaktan bakardık
vurulmaktan korkmazdık da
evlenmekten korkardık
sevdiğimize bir hal olur da
acizliğimizde yıkılırdık diye...

Bir zamanlar
yol gösteren yıldızlarla coşardık
parlaksa yıldızlar
sevgiliden haber
karanlıksa gece
dostlardan selam
alırdık.
Tepelere kar yağdı mı
sıcağa özlem günler
uykuya özlem geceler
sevgiliye uzak mevsim
gelirdi.

'Çok yaklaştık
şafak atmak üzere'
beklentisinde
gelecekteki dünyayı planlardık...

Beklenen bir darbenin
yıkımında
dalga dalga savrulduk
Meyve veren ağaçtık...