777-Said Nursi'nin Esaretten İstanbul'a ...

Yirmi beş Haziran, bin dokuz yüz on sekizde
Bediüzzaman dönmüştür, artık memleketine

Davet etti, Harbiye nâzır-ı Enver Paşa, üstadı
Mütevazı merasimle takılır harp madalyası

Üç ayda toplam, yüz elli lira ikramiye verilir
Osmanlı payesi, mahreç unvanı takdim edilir

Darü’l Hikmeti’l-İslamiye’ye, tayin edildi üye
Kapatılıncaya kadar, devam etti bu vazife

Zaruri ihtiyacından fazla masraf yapmaz
İktisada uyar, müsrifane hiç davranmaz

Halk çoğunluğunun, geçim şartını uygular
Dikkatlidir, sade bir vatandaş gibi yaşar

Maaşını almaz kendisi, yeğenine verir
Abdurrahman harcanmayan miktarı biriktir

Yeğeni biriken tüm parayı azar, azar harcar
Üstad öğrenince bunu Abdurrahman’a çok kızar

“Bize maaşın ölmeyecek kadarı caizdir”
“Kalan fazla kısmı, bu fakir milletindir”

On iki adet kitabını kendi maaşından bastırır
Vatandaşa bedava olarak tümünü dağıtır

Bediüzzaman, daima kefenini boynunda taşır
Dârü’l-Hikmet’te, fitnelere demir gibi dayanır

Borborunbekir