774-Bediüzzaman'ın Rusya’dan Firarı-1

Tatar mahallesindeki camide, üstad kalır
Mevsim kışın sonu, bahara yakındır

Cami Volga nehrinin kıyısında hemen
Gece yalnız kalır, yoktur giden gelen

Esirdir, gündüz dışarıya izinsiz çıkamaz
Uzun kış geceleri, bir türlü uyku tutmaz

Kurtuluş nuru aradı, karanlık gecelerde,
Hakiki dostu bulamaz, gurbet ellerinde

Düşman elinde esir, kimse yok çok garip
Kalben ruhen arıyor, manevi bir tabip

“Volga nehrinin hazin şırıltılarını” dinledi
“Yağmurun rikkatli şıpırtıları” ilahi musiki idi

“Rüzgârın firkatli esmesinden” etkilendi
“Acizliğine yalnızlığına bakıp kesildi ümidi”

Sanki hayattan vazgeçti kederinden
Gurbette olduğuna, çok üzüldü birden

Sıhhati bozulmuş çok hasta ve halsiz
Bünyesi genç, kalbi ile cismi ise mecalsiz

Kurtulacak ne kudreti var, ne de kuvveti
Kendini seksen yaşında ihtiyar aciz hissetti

Borborunbekir