7 Tepelik Visâl Şiiri - Abdulkâdir Çakıl

Bir İstanbul tütüyor gönlümde duman duman,
İstanbul; visallerdir ötesi bu hasretin...
Tepeler! Tepeler ki bir benden medet uman,
Ey dört tepeli şehir, kimedir bu kasvetin!

Bir İstanbul türküsüdür ruhumda çınlayan,
GÖZLERİN! Gâiplerin kisvesidir gözlerin...
Ki benim ellerimdir ellerini kınlayan;
Bu kınlı elden doğar, heveslenmiş közlerin.

Bir İstanbul kalıyor martı çığlıklarından
Perde perde bir şehir, soluk soluk insanlar.
Zaman ki akmaktadır şehrin sığlıklarından,
Aşk'ın ramaklarında bir başkadır lisanlar.

Bir İstanbul rakseder ince şakaklarımda,
Ebetleri devşirir hükümsüz caddelerin.
Depreşen şehvetler ki benim sokaklarımda;
Bir hissin mahşeridir, amansız raddelerin.

Bir İstanbul şahlanır yoksul kuytularından
Garipliğin çehresi, bir sende asalettir.
Ben ki yasaklanırken hasret uykularından;
Seni solumak... Bana en büyük adalettir.

Bir İstanbul mıhlıdır an'ların dudağına
Hicran dolu bir sesin, titreyen noktasında.
Ben ki düşmüş iken sensizliğin odağına;
Gözlerindir kalan, bir bensizlik notasında.

Bir İstanbul kalmalı âhımın ahenginden
Gönlümün kenarından geçmeli bir İstanbul.
Vuslat ki bakmalıdır bir şehrin ten renginden
Haydi! Bana aşksız ve İstanbul'suz bir an bul...

Bir REVÂ Şâiri