7. Sone
Bak! O görkemli ışık kaldırırken yanan başını
Doğuda, altındaki her bir göz kutsar
Onun yeni oluşan endamını,
Kutsal ihtişamını bakışlarıyla kutlarlar;
Ve tırmanırken o dik göksel yamacı,
Orta yaşında bile gücü gençliğindeki gibidir,
Hâlâ hayrandır güzelliğine onların ölümlü bakışları,
Eşlik ederler ona o altın yolculukta.
Fakat doruk noktasından sonra, o bitkin at arabasıyla,
Dermansız ihtiyar misali, yalpalayarak yürür gün ortasında,
Eskiden itaatkâr olan o gözler bakmaz onun derin uçurumuna,
Ve bakarlar şimdi hep başka taraflara.
Orta yaşı geçtiğin zaman, işte böylesin sen,
Kimse bakmazken ölür gidersin, bir oğul sahibi değilsen.
William Shakespeare (1564-1616, İngiltere)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
https://ecnebiedebiyat.wordpress.com/
İsmail AksoyKayıt Tarihi : 31.1.2019 12:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonnet 7 by William Shakespeare Lo! in the orient when the gracious light Lifts up his burning head, each under eye Doth homage to his new-appearing sight, Serving with looks his sacred majesty; And having climbed the steep-up heavenly hill, Resembling strong youth in his middle age, Yet mortal looks adore his beauty still, Attending on his golden pilgrimage: But when from highmost pitch, with weary car, Like feeble age, he reeleth from the day, The eyes, 'fore duteous, now converted are From his low tract, and look another way: So thou, thyself outgoing in thy noon Unlooked on diest unless thou get a son.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!