Tamam. Bir daha yazmayacağım sana. Bu, sana yazdığım son şey. Bugüne kadar sana yazdıklarımın, seni rahatsız ettiklerimin, gelip kapına gelip karşına dikildiklerimin tümü için özür dileyip yol alıp gidiyorum.
Eyvallah Zeynep, ben tükeniyorum ve sen farkında bile değilsin dedim anlatamadım kendimi, anlamadın beni. Ben tükendim, sen tükendin ve içimdeki senlerin tümü tükendi.
Alışıyorsun demiştin, alışmaya bile çalışmayacağım. Bu evrende değil demiştin, eyvallah, lüzumu kalmadı başka bir evrenin.
Kırıp dökmeden, yakıp yıkmadan sessizce, usulca çekip gidiyorum. Sana mutluluklar diliyorum, sana gerçekten mutluluklar diliyorum. Senden, gözlerinden, aşkından, sevdandan, belkilerimden ve elbette elbetlerimden vazgeçiyorum. Beni senden vazgeçmek zorunda bir tek sen bırakabilirdin, öyle de oldu. Vazgeçtim. Çabalamaktan da sevmekten de yanıp kor olmaktan da… Bir an olsun görebileyim arzumdan da bir an olsun görebilirim umudumdan da. Her şeyden, hepsinden vazgeçtim.
Bir daha yazmayacağım, olur da karşılaşırsak yolumu dahi değiştirmeyecek kadar vazgeçtim senden. Ne adını anmak istiyorum artık ne adını hatırlamak. Beni iyi hatırlayacağını söyledin, hatırlama. Beni hiçbir şekilde hatırlamazsın umarım. Umarım aklına gelmem. Umarım gerçekten mutlu olabilirsin.
Sana yazdığım şiirlerin, kelimelerin hepsi gerçekti, senindi ve hala seninler. Oradalar, biliyorsun yerini. Dokunmayacağım onlara, geberip gittiğimde sana miras olarak kalacaklar.
Whatsapına ben girmedim. Bunu yapmadım. Sen neye nasıl ne kadar inanmak istiyorsan ona inan. Tıpkı benim sende koskoca bir yalandan übaret olduğuma inandığım gibi sen de hür özgür ve azatsın artık. Ne sevdamdan eser kaldı ne aşkından. Hatırın da senin olsun hatıran da saygın sevgin de. Bana lüzumu yok içinde sen olan herhangi bir şeyin.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta