7 Gün Şiiri - Gökhan Gürsu

7 GÜN

1.gün
Boşluğa sarkıtılmış bir nesne kadar ruhsuzum.
Nedenlerime bulamadağım cevaplar, bir çift el gibi boğazıma sarılmış,
Kökünden kopan yosunların çaresizliğinde
Bu gün hayata başlamalımı?
Yoksa benim kıyametimmi koptu?

2.gün
Resimlerine bakıp anılarıma kılavuz yapıyorum,
Nefesini hissediyorum tenimde,
Tarifi imkansız,kelimeler kifayetsiz.
Çıldırmaktamıyım yoksa kopan bir uzvumun acısımı bu
Henüz ellerimde ellerinin sıcağı

3.gün
Solan kasım yapraklarının arasında,
Beni nereye götüreceğini bilmediğim adımlarımın arkasındayım.
Düşünmüyorum,sanki beynimde bırakıp gitti beni
Sadece gidiyorum,göçmen kuşlara git diyen o içgüdüsüyle
Mendireğin en ucunda martı çığlıkları arasında,
Seni bir gün batımında öptüğüm o yer.

4.gün
Aşkına şiirler yazan ellerim,
Dilsiz kaldı, yazmaz oldu sevgilim
Rotası olmayan gemilerin gittiği bilinmeyene,
Demir aldım son sürat kumanyasız gidiyorum.
Ufuksuz kaldım,bilmemki nerede biter bu yolculuk?

5.gün
Tutkunla yanardım ela gözlerinde,
Hazırdım yanmaya ateşinle, pervanenin saflığında
Yağmur olup çullandı sensizlik aniden,
Sokakta annesi tarafından terk edilen kedi yavrusu kadar titrek,
Umudumun ateşleri söndü.

6.gün
Elimden düşen kadehin içindeki son damladan baktın bana
Sarhoş dimağıma sahte bir mutluluktu o küçük damladaki sen
Bitmesini istemedim bu sarhoşluğun,
İçtim bütün gece durmadan, kadehlerin dibindeki son damlaya kadar
Her kadehin dibinde seni görmenin hayaliyle.

7.gün
Tam yedi asır geçti sensiz,
Ben her günün ortasında ve akşamında öldüm tam ondört kez.
Yedi güne sığdı yedi asırlık bir acı.
Telefonun ucunda duyduğum an sesini,
Yediyüz yaşındaydım,yinede düşünmeden sevdim seni