7 - Fabl Ceylan ile Geyik

7 - Fabl Ceylan ile Geyik

Ormanın kuytusunun,
İki asil hayvanı.
Nereye giderlerse,
Bir akar çiftin kanı,
Tarihin sayfasında,
Vardır bu çiftin izi.
* * *
Birisinin endamı,
Birinin kara gözü.
Birinin boyu bosu,
Dal dal olan boynuzu.
Kara gözlü ceylanın,
Kızlardan zarif nazı.
* * *
Yan yana salınarak,
Ormanda nazlı nazlı.
Geyik nara atardı,
Bazen boğa avazlı.
Bir çeşmenin başında,
Saatler sürer sohbet.
* * *
Kara gözlüm ceylanın,
Geyikdeki bu heybet.
Bağlardı birbirine,
Asalet ve bu edaa.
Hele hele baharda,
Dağlara olan sevdaa.
* * *
Bu dostluk yıllar yılı,
Yıkılmadan yürüdü.
Kaç kez çiftin bağrında,
Dağlardan kar eridi.
İki si de sevdanın,
Sevginin sembolleri.
* * *
Sevgilim gözlü ceylan,
Geyiğimin dalları.
Sanki çiçek açacak,
Tomurcuğun son halı.
Maralımın gözüne,
Nasıl olmam ki deli.
* * *
Alaca olmuş dağlar,
Dosta bir name gibi.
Dağlarda esen yeller,
Beni deli eder tabi.
Bunların HÜR lüğüne,
Kaç cilt Risale yazsam.
* * *
Dağların goyağında,
Dostum sevgiyle gezsem.
Congeri, ceylan, geyik,
Alaca dağlar vatan.
Vur kendini dağlara,
Benim kalbimde yatan…
* * *
Ömer Çetinkaya
Congeri