7-8 Yaşlarında Bir Can Şiiri - Duran Saper

YEDİ SEKİZ YAŞLARINDA BİR CAN

Yüksek ihtisas hastanesi kavşağında bir çocuk

Henüz yedi sekiz yaşlarında bir can

Kumral dağınık saçlı

Yüzünde yorgunluk ve yoksulluk

Şişen gözlerinde belirmiş korku ve heyacan

Ağzı burnu dağınık dudaklarında morluk

Ter ile kir karışmış

Akıyor boynuna doğru

Omuzları yıkılmış yetmişinde insan gibi

Sanırım çok yürümüş garibim

Bu yaşamın çilekeş yollarında...

Üzerinde yazın sıcağında

Eğreti duran bir kazak

Altında eski bir pantolon

Siyahları bozarmış

Cep ağızları yırtık

Yaban gülleri gibi bakımsız

Bozkırlarda kalmış arzular gibi

Biçare...

Bir kararsızlık var duruşunda

Düşünceden duygular sembolü olmuş

Gözünden dökülen inciler

Kaderini boğmuş

Ağlıyor kaldırım taşlarında...

Aradığı bir tutam sevgi belki

Kimin vereceği belli olmayan

Kendine özgü bir seziş

Bir oyun tasarlıyorda

Oynayacak kimsesi yok gibi

Kendine bir hayat kuruyorda

Küllenmiş beklentileri

Yoksa !

Çocukluğunun bahçesi tarumar mı olmuş

Olamaz bu yaşta böyle bir kahır

Bir çocuğun bu küçücük yaşlarında...

Çalınan yalnızlığına

Kayıp düşen

Umutlarına eğildim

Bende oturdum kaldırım taşına

Sordum ;

Bir sıkıntın mı var canım ?

Dedi : “ amca kanıyor her bir yanım”

Küskünüm ben bu dünyaya

Ayrıldılar annem ve babam

Kaldım orta yerde

Bölündü hayat

Ben geleceğimden korkarım

Kabus görüyorum düşlerimde...

Zengin bir evin kapısında bekleyen

Mahcup bir dilenci

Nasibini sokaklarda arayan

Kanadı kırılmış kuş gibi

Ya bir kedi gelip yutacak

Ya da iyi olana kadar kanadı

Merhametin kollarında barınacak

Bulamazsa kendini farkedeni

Varlık ile yokluk arasında sabahlayacak

Işıksız bu semtin sokaklarında...

Elinden tuttum dertleştik beraber

Bir lokma bir şeyler yedik

Bu arada adını da öğrendim

Mahsun ‘muş

Böyle mi olur kader adına göre hayat

Anladığım kadarıyla bir haylide yoksulmuş

Çocukluğum geldi aklıma

Ben de ağladım onunla

Dayanılmaz bir sancı başladı yüreğimde

Bıraktım kendimi eridim yavaş yavaş

Hayatın acımasız kollarına...

Can evimden yıkıldım

Bal yemiştim zehir akıttım içime

Kaldı ellerim çaresiz iki yanımda

Uyuştum bir şeyler oldu kanımda

Teneşirlere gelesin kader !

Yiğitken yıkılasın yokluk !

Onmayasın, ömrün kesile mutsuzluk !

Kapınıza geleni neden kovmuyorsunuz ?

Bir şeyler seziyorum

Sizin pusuda bekleyen hallarınızda...

Nasıl yaşanır ?

Yürüyenleri koşanları görmeden

Bir tohumun

Topraktan çıkışına şahit olmadan

Bir kardelenin karı delip

Çıkacağını bilmeden

Nasıl yaşanır ?

Ah !

Keşke bir buğday olsam

Bir ekilsem bin biçilsem

Çoğalsam tarla tarla

Yetişsem başak başak

Var olsam bütün insalık çağlarında...

Duran SAPER 05.09.2008