Sarnıç Şiiri - Necdet Arslan

Antika oluyor sokaklar
Günde kaç kez yokladıysam yoksun
Nasıl bir ikilemse,
Hiç aramamak karşısında
Eritilmiş kurşun dökülüyor güpegündüz.
Bıçağın ağzı zaman
Sessizliğin benim budanmış halim.
Dilimiz beton
Kaç yerimizden yaralıyız
Bilsek?

Bak yine mozaiklerini
sokaklara dökerek kaçıyor güneş.
Birbirimizden habersiz
Yollara düşmüşüz.
El ayak çekildikten sonra
Yalnızlık kasnağına kaneviçesini
Geriyor zaman.

Hangi gölün üstünden süzülen
Üveyik yavrususun
Nereye uçarsın hüznün mızrağını
saplayarak böğrüme

Dudaklarımda bir kuruluk bir peltelik…
Derin bir çukurun dibine serili ıslak döşek

Korkak bir keşişim
Ayışığından bile ürken
Gel ,diye el etsem kucak açsam sana
Ne yöndesin kestiremem
Yaralıyım gözbebeklerimden

03.09.2018-68