kırık bir dal gibiydi umutlar
yavaş yavaş soluyordu
yine de belki diyorduk
belki
bir sözcüğe sığınmanın koruganlarında
yaşamak neydi
bilmiyorduk
çok gençtik
çok güzeldik
yarınlar bizden daha güzel olmalı diye
yarınlarımızı yiyorduk
bir kez ağlamadık
bir kez pişman olmadık
gülerek gittik
gülümsedik
bitti artık belkiler
tükendik
bir bir tükendik
toprak ağlamaklı toprak suskun
gün utançsız
gün umursamaz
ağarıyor yeniden
gel hüzün uzat ellerini
korkuyorum artık
şimdi yalnızım yapayalnızım
uzat uzat ellerini
Kayıt Tarihi : 8.6.2004 10:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Muhasebe kayıtlarımızı bir karıştırmamız lazım....
Mehmet Halil.
TÜM YORUMLAR (1)