6 Şubat Şiiri - Hatice Kelleli

Bir 6 Şubat akşamıydı
Batan güneşin ardından
Serilmiş kara bir çarşafın
Gölgesiydi güne selam
Yarım metre kar’ın soğukluğunda
Dört duvar ufak bir oda

Issız bir ağıtla açıldı gözler…
Daha ilk adımlarda takıldım
Düşerek başladım öğrenmeye
Panikle kaplanmış sesler
Yürek acıtan darbeler tattım
Büyümeyi hiç istemedim
Zaman her kademesinde
Gösterdi acı yüzünü
Bıtkınlıkla yosunlanmış bedenimde
Yol kuzeyi
Beden gitmeyi kafaya takmışken
Artık engeller umrumda değil
Gidiyorum…

Beklemeyi denedim defalarca
Sabır tesbihleri tükendi içimde
Bana açılmayan kitlenmiş yoluma
Meydan okurcasına gidiyorum

Boynu bükük zorunlu gülüşlerim
İçimde saklı çocukluğum
Kendi kendime tutunduğum
Umut türkülerim
Boynumda birer tebessüm olarak
Taşıyacağım sizi kendime dair

Ve kanamaya mahkum bırakılmış yaralarım
Üstüne çökmüş karanlık sokaklarda
Çırpınışların, bağrış çağırış
Karmaşası içinde
Duyulmayan feryatlarımın yası
Birer sancı olarak kalacaksınız içimde

Ve yaşama dair
Tek şahit gözlerim
Kıymetsiz lal bakışlarımın
Dalgın iç çekişlerinden
Ölü bir göl misali
Damla damla tükenen yaşınla
Seni hiç açılmamış sayacağım

6 şubat Çarşamba doğdum
6 şubat Çarşamba kapanacak gözlerim
Bu dünyayı görmemiş
Yaşam denilen illeti bilmemiş
Sayacağım kendimi,
Boynuma hangi günah vurulursa vurulsun
Kabulleneceğim
Burada kalmaktansa
Ölü olup cehennemi seçeceğim….
Gözlerimi kapayıp
Ardıma bakmaksızın
Huzura doğru
Huzursuzluklardan gideceğim…