57.alay ve Beyaz Ölüm

Ölüm sessizliği sarmıştı tüm siperlerin içini…
Bekliyordu,Mehmetçik o son “ölüm” emrini…
Onlar ki bunun için gelmemiş miydi? ...
Her biri vatan için şehit düşmeliydi…

Zaten her yüreği yananın buydu son dileği…

"Vatan" diye yattılar…
"Vatan" deyip kalktılar…
Her bir lokmayı "Vatan verdi" diye şükürle yuttular…

Yoktu ihanet, damarlarındaki asil kanlarında…
Yoksa, nasıl verilirdi hesap, o beklenen hesab-ı zaman da…

"Şehitlik" mertebesine erebilmek ne müthiş hem de bu kutsal topraklarda…

Komutan emir göndermişti “bu gece bambaşka, beyaz giyinin…
İçinizden bilenler okusun Kuran-ı Kerim…
Gün bu gündür namus, şeref, din, vatan için düşmanın üstüne gidin…
Hakk’ın huzuruna ne mutlu “şehit” olarak gidin”….

“-Allah Allah” sesleri yükselirken karanlık göklere…
Emri duyan Mehmetçik gitti küffar üstüne…
Vurdu, vurdu çarpıştı da hem göğüs göğüse…
Kutsal şerbet içip düştü her biri toprak üstüne…

O gün yok olmuştu koskoca 57.ALAY…
Şehit düşmüştü koca bir nesil,ALLAH BİR! YA! ALLAH..
Analar evlatsız,evlatlar babasız kalırken,HAY! HAKK! ..

Can verdiler düşünmeden …
Düşünülür müydü? vatan işgaldeyken…
Düşünülür müydü? Kahpelik kol gezerken…
Hem de bu uğurda şehit düşmek varken…
Ölüme yürüdüler “BEMBEYAZ” hesapsız çok erken..
Çocuk yaştayken…

...............................................................................................................

Şehittir onlar ölmezler, öldürülemezler…
Şahittir buna uçsuz bucaksız gökler ve melekler…
Hakk’ın izniyle sonsuza kadar hep böyle de gider…
Kalıncaya dek bu topraklarda son nefer…

Ya Allah,Bismillah,Allahuekber….

Ali Orhan Günaydın
15/03/2006
Zile