555k'ya İthaf Şiiri - Aykut Saka

Şimdi çoktan filizlenen bir ağaçta meyveyiz
kuşların gagaladığı, sabahlarda
rezil olur şarabımızdan bir katre tâviz
akbaba kanı emen dudaklarda

şimdi ‘’bursa’da ipek çeken kızlar’’
şarkılar bestelerken hâlâ
eski ‘’ay’’lar konar ‘’kızıl’’a
ormanlar büyür bozkırlarda

bir sabah öldürdüğünüz kuşların gölgesi
kaplar istanbulda meydanları
izmir'in dağına iner gece
kalbi durur yıldızların

kara bakışlarınız çökse de hepten yarınlara
gölgeniz karartamaz bu ışığın pınarını
hatta değişse de rengi çiçeklerin, dağlarda
solduramaz kanla budanan dolunayı ve yıldızı

"şimdi anası güzel günlere çay demleyen"
kızların torunuyuz zonguldak'ta
‘’çiçekler koyuyor ya bardağa sevgilimiz"
dedemiz bel bağlıyor ya toprağa, sessiz
işine gidiyor ya bir kadın yalnız, adıyaman'da
kaplıyor ya karanlık umutlarınız, hudutları

o delikanlılar ki kıvılcım bıyıklı gözükara
o kızlar ki saçlarını yıldızların taradığı
uzun bir gece başlayınca şavkında ankara'nın
göğün koynunda buduyoruz ; dolunayı ve yıldızı

şimdi kum zerreleri gibi çoğalıp
bir araya gelince rüzgârlarda
karanlık gözlerinize savurduğumuzda çölleri

hep bir ağızdan tutturduğumuzda hürlüğün havasını
tutuşturduğumuzda dağlarda ateşlerini çobanların
bir memleket ki semâlarında artık kuşlar uçmadığında
kara günlerin uykusunda parladığında bir kıvılcım

yüce gölgeniz hiçbir ışığın pınarını karartamaz‘
’işte o vakit sizi tanrılar bile kurtaramaz’’*