................Hep söylenir ya; Eski ramazan geceleri bir başka olur du..Diye. Gerçekten eski ramazan geceleri bir başka oluyordu...İnsanların, birbirlerine karşı tutum ve davranışlarında, günümüze göre büyük farklılıklar vardı. Küçükler, büyüklerine karşı daha saygılı, büyükler, küçüklerine karşı daha bir şefkatli davranırlardı.
Camiiler, günümüzde olduğu gibi, sadece yaşlıların mabedi değildi.Küçücük çocuklar, başlarında minicik takkeleri ile koşarak camiilere gelir, tıpkı büyükleri gibi aşk ile ve şevkile namazlarını eda ederlerdi. Bilhassa, teravih namazlarının bitiminde, camii avluları bir panayır yerini andırırdı..Şerbetçilerin,
bozacıların ve kandil simidi satanların seslerine küçük çocukların tatlı feryatları karışır, büyükler de kendi aralarında çok hoş ramazan sohbetleri yaparlardı...Hele bir Benli Salihimiz vardı ki, ocaklara şenlik. Altın sarısı seyrelmiş saçları, deniz mavisi gözleri, daima gülen yüzüyle her akşam ortalığa değişik bir espri atar, avludaki cemaati kırar geçirir di gülmekten...
Salih, aynı zamanda bir ulusal gazetenin, Ereğlide taşra muhabirliğini yapmaktaydı. Uzunca boylu, güzel giyimli, sarı benizli bir muhacir genci...Sağ yanağında büyükçe bir kan beni vardı Salihin. O yüzdendir ki, bütün arkadaşlar ona Benli Salih diye hitap ederdik.Benli Salih, Selanik göçmenlerinden olduğu için, Türkçe kelimelerin bir çoğunu yanlış telaffuz ederdi. Alfabedeki -h- harfini hiç yerli yerinde kullanamaz, -h- olan kelimelerden atar, -h- olmayan kelimelere katardı bu harfi.
Mutad bir şekilde her ramazan gecelerinde, kendiliğinden oluşmuş olan ramazan ekibine başkanlık ediyordum.O akşamda muzip Salih, gülerek seslendi bana doğru:
- Başkaann! .. Başkanıım...
- Ne var benli gazeteci..
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
