500 lük Destan 4 Şiiri - Bilal Özaydın

Sen gittin ya birtanem
Hergün büyüyor kalbimdeki yara
İnsafa gelmiyorsun gelipte bana
Sensizliği nasıl anlatayım ki sana
Hançer gibi saplanıyor kalbimin ortasına

Sen gittin ya birtanem
Sen hiç özledin mi beni
Benim gibi yolları gözledin mi
Ağladın mı hiç sessiz sessiz
Düşündün mü kendini hiç kimsesiz

Sen gittin ya birtanem
Nöbet tutuyorum ben her gece
Ne zormuş sensizliği beklemek
Her geçeni sana benzetip birden
Ne zormuş sen olmayışına kahretmek

Sen gittin ya birtanem
Giderken kalbimi de götürdün yanında
Gömdün umutlarımı birer birer karanlığa
Neye yarar ki hatıraların
Yanımda sen olmadıktan sonra

Sen gittin ya birtanem
Sen yoksun ama istemesem de
Her gece sana yazdığım şiirler va
Rüzgar var,yağmur var,fırtına var
Hepsi de seni anlatmaya çalışıyorlar

Sen gittin ya birtanem
Sensizlik köyünde sensizlikle
Yalnızlık sokağında yalnızlıkla
Kimsesiz numarada hiç kimseyle
Oturuyorum artık umutlarımla

Sen gittin ya birtanem
Ne bilirdim birgün çekip gideceğini
Sel gibi gözyaşları bırakarak
Ne bilirdim hiç dönmeyeceğini
Kalbimi hergün öldüresiye yorarak

Sen gittin ya birtanem
Teselli etmiyor ki beni resmin
Bakmıyor yüzüme konuşmuyor benimle
Sadece dinliyor anlarmış gibi
Beni anladığını sanıyor belki de

Sen gittin ya birtanem
Mümkün mü bir çırpıda unutmak
Kolay mı yaşananları yaşanmamış saymak
Sevgiyi yüceltmek dururken
Kolay mı kalbe gömüp yok olmak

Sen gittin ya birtanem
Artık kime birtanem diyeceğim
Belli ki dönüşün olmayacak
Ama şunu bilmelisin ki
Bir daha birtanem olmayacak