500 lük Destan 2 Şiiri - Bilal Özaydın

Sen gittin ya birtanem
Kayboluyorum hergün yürüdüğüm yollarda
Kendimi unutmuşum kendi kendime
Çıkmaza dönüyor bildiğim sokaklar
Dönüşü yok yokluğunun belki de

Sen gittin ya birtanem
Bu kalp yaşar mı sensiz
Sensiz,sessiz ve kimsesiz
Herşeyin bir sonu var da
Ayrılığın sonu neden gelmez

Sen gittin ya birtanem
Kimse kimsesiz sanmasın beni
Hayalinle beraberim her dakika
Sonra bir de şu yokluğun olmasa
Sensiz seni yaşıyorum büyük bir tutkuyla

Sen gittin ya birtanem
Kalbimin kapısı kilitlendi sanki
Kimsenin cesareti yok açmaya
Açanlar da sığmıyor,giremiyor içeri
Gelip girsen kalbime eskisi gibi

Sen gittin ya birtanem
Gittiğin yerlede var mı ben gibisi
Var mı aşkın en büyüğünü verecek
Bu sana şeref sözüdür birtanem
Gel dersen çalıp kapıyı birtanen gelecek

Sen gittin ya birtanem
Oralarda nasıl hava bilmem ama
Yağmur yağıyor hüzünlü gözlerden buralarda
Dinmiyor hiç fırtınalar,volkanlar
Gelirsen bahar gelecek bu diyarlara

Sen gittin ya birtanem
Bilmem ne zaman geleceksin
Bu yangını ne zaman söndüreceksin
Seni çok sevdiğimi biliyorsun ama
Ne zaman beni sensiz bırakmaktan vazgeçeceksin

Sen gittin ya birtanem
Temmuzda kar yağdı saçlarıma
Sıkıntılı bir gecede dertleştim fotoğrafınla
Nedendir bilmem ama herşey değişti
Aynadaki yüzüm bile gülmüyor artık bana

Sen gittin ya birtanem
Anlamsız duygulara kapılıyorum
Sanki bu ayrılığı ben istedim
Kızıyorum bazen kendi kendime
Gittiğin güne lanet ediyorum

Sen gittin ya birtanem
Sonbaharda bir gündü gidişin
Sileceğim takvim yapraklarından o günü
Duymayacaksın o gün yas tutup üzüldüğümü
Yaşanmamış sayacağım o lanet günü