45-Kim ki canı eridir. Şiiri - İsmail Emre

Kim ki canı eridir. (1)
Dost ilinde diridir;
Canından geçen âşık,
Benliğinin eridir.

Ayık olan seyreder;
Acep gafil ne eder? ..
Rengimize uyanlar
Gönül şehrine gider.

Sudan çuval dokuduk,
İçine ateş koduk;
Bu ne, diye sorana
Sükût ile okuduk.

Okuyan âşık olur,
Yanar, kendini bulur.
Görülen düş ağırdır,
Cânânım, hayıra yor.

Kim bu görgüye düşer,
Kâmil elinde pişer;
Her suçluları affolur...
Bize denildi beşer.

Dostu görür, ah eder
Onda günah ne gezer...
Bu hâle razı olan,
Her daim aşkı öğer.

Gönlünde bülbül öter,
O yanar daha beter;
O bahçede ekilmiş
Gülünden koku tüter.

O hale güç mü yeter...
Kaldırandan akar ter;
(Emre) bunu bilince,
Kanını yere serper.

----------------
(1) Eritir, Bu doğuşta kafiye orjinalliği vardır.