42-) Huzurumun Başlangıcı

Ahım var,
Deste deste yazdığım şiirlerin içinde,
Kustuğum öfkem, yıkık olan dünyam var.
Anlattığım fakat tanımadığım birinin cesedi yatıyor,
Şiirlerimin temelinde.
Kelimelerimin yükü ağır,
Ve dinmiyor hiçbir kelimem ile doğan öfkem.

Susmak yetmiyor,
Geçmişin sessizliği kesik bir yara bırakmış,
Ağır bir kan kaybım var.
İçimde bir ukde kalmış, geçmiyor.
Günleri sayılı bir mahkum gibi,
Aklımda yer etmiş, gözlerimi kör.

Yenemiyorum içimdeki artıkları,
Kabullenemiyorum bana yaptıklarını.
Geçmişi sildim lakin tutamıyorum keskin dilimi,
Ağır olan kelimelerim altında ezmeden duramıyorum iblisimi.

Kendim ile büyük bir muharebedeyim,
Onun yarattığı aşka karşı isyan içindeyim.
Alçak olan bir züppe fethi etmiş kalbimi,
Ben suskunluk içindeyim.

Ağır kayıplar olsa da işin ucunda,
Sonunda yendim, yok ettim.
Sevgiyi sürgün ettim.
Aşkı idam, umutları birer birer biçtim.
Lakin öfkem hala yaşıyor,
En ağır duyguları yendim.
Öfkem ve nefretim yenilmiyor.
İçimde bir kene gibi çiviliyor yüreğimi.

Ben son kez düşüyorum sana yenik,
Kendim ile girdiğim bu savaşı kazandım artık.
Ne öfkem ne nefretim özgür kaldı,
Bir sigara izmariti gibi attım seni gönlümden.
Attım sana ait ne varsa bende,
Büyük bir ateş ile yaktım içimdekileri.
Şimdi külleri rüzgarlara teslim,
Ben huzura erdim.
2019