402 Ulu Çınar Şiiri - Halil Şakir Taşçıoğlu

Kaç asırdır ayaktasın, tek başına ulu çınar?
Yıkılmadan, öyle dimdik, ne de mağrûr bakıyorsun.
Bulutlar sevgilin olmuş, dallarına kuşlar konar,
Sular kendi mecrâsına, sen kendine akıyorsun...

İstanbulda, Gülhânede seyrettim ben seni çınar.
O mücessem bedeninle, mest ettin sen beni çınar.
Senden okunur en güzel, İstanbul un dünü çınar.
İnsanlar atîye bakar, sen mâzîye bakıyorsun...

Ne tarihler gördün bilmem, gölgenden kaç devlet geçti?
Kaç âşık kaldı gölgende, kaçı aşk şarâbın içti?
Bilmem hangi sevgililer, içlerini sana açtı?
Âşıklar yakar gönlünü, sen kendini yakıyorsun...

Seninle dertleşmek olmaz, asırların derdi sende,
Ne insanlar gelip geçti, hem nâmerdi, merdi sende.
Kimbilir ne sevgililer murâdına erdi sende.
Onlar ok u kalplerine, sen özüne çakıyorsun...

Nasıl da yüzülmüş tenin, kabukların soyuk senin,
Âhın hep içine akmış, gövden oyuk oyuk senin.
Asırlar ne çok yıpratmış, derdin amma büyük senin,
Yaşlanmışsın dedik diye, ne kafana takıyorsun?

Sen artık kucaklanmazsın, öyle büyük ki bedenin,
Sesin soluğun çıkmıyor, elbet vardır bir nedenin.
Saçlarını döktün diye sana kötü lâf edenin,
Boş lâfına bakıp öyle, ne canını sıkıyorsun?

Varsın olsun, mühim değil, kuru ya da sulu çınar.
Uzun ömrün simgesisin, kötü mü be ulu çınar?
Asırlardır süslüyorsun güzel İstanbulu çınar.
Yıllar bıkmıyor da senden, sen ne diye bıkıyorsun?

Antalya-2008