Seni ilk gördüğümde cılız bir portakal ağacının dibindeki çitlerin önünde durmuş, kış ortasında yeşeren kırların uzantısındaki denizin suskun canlılarıyla konuşuyordun sanki. Küçük bir kıpırtı, usul bir dokunuş gelecekte defalarca hatırlayacağım o kımıltısız, yosun kokulu ânı parçalayabilirdi. İlk bakışta sarsılan ruhumun heyecanı hiç solmadı. Saçlarının henüz kırlaşmamış, yüz hatlarının yeterince derinleşmemiş olmasına üzülmüştüm. Daha ilk konuşmamızda bunu sebepleriyle itiraf ettiğimde söylediklerimi çocukça bulmuş, alaycı kahkahalarını dizginleyememiştin. Beni ciddiye almadığını belli eden kibirli bakışlarını yakaladığım o kısacık an, zamanı kendiliğinden soyan bu masalın sadece başlangıcıydı. Hâlâ o basit cümle içimde modası geçmiş bir şarkı gibi tınlıyor: “Bir ilişki ona hükmeden duyguların zaferiyle başlar ve sonuna kadar öyle devam eder, bu dengeyi istesek de bozamayız.”
Vaktiyle okyanus laciverdi gibi parlayan saçların şimdilerde hepten beyaza kesmiş, fotoğraflarına bakarken “işte şimdi tam istediğim gibi oldu” deyip mutsuz ama huzurlu bir teslimiyetle gülümsüyorum.
Sıradan alışkanlıkların hazzını bile kibarca yasaklayan bir ‘faşiste’ isim takmak eğlenceliydi tabii. “Yabancı” dedim sana, o andan itibaren aynı zamanda soğuk bir kelimeydin sen... Kolayca tüketilen süslü anlaşmaların çekiciliğine kapılmayacak kadar vahşi olduğumu biliyorsun. Buna benzer sayıklamalarla dolu küçük ‘müstehcen’ notları, kederli mektupları, komik kartları, bazen eski bir paltonun cebine, bazen çoktan unuttuğun bir kitabın arasına, bazen de hiç bulamayacağın bir yere sıkıştırmak ‘yasaklardan’ biri değildi. Ama onları okuyup okumadığını bile hiç bilemeyeceğim; anlamıyormuş, hissetmiyormuş, yokmuş ve hiç olmayacakmış gibi davranmak senin hayatta kalma yöntemindi çünkü. Bu da kaderden uzaklaşmak değil mi, sen kimin hayatını yaşıyorsun?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta