40 Oldum Gönlüm Yorgun Şiiri - Emir İnanan

Dertli geceler doldu yine haneme
Yalnızlık çöktü her bir zerreme
Gölgeler konuşur duvarımda sessiz
Ruhum belki de artık iyice densiz

Nakarat
Kırk oldum gönlüm yorgun içim kan
Ne dost kaldı ne de sevda hep yalan
Bir ben miyim şu hayatta ağlayan
Elbet bir gün biter bu zor zaman

Kilometreler sardı yaşlı adımlarımı
Bir nağme tutturdu eski sevdalarımı
Sözde mutluluklar sardı etrafımı
Unutulmuş bir türküm ben bağırdım yalnızlığımı

[Nakarat]
Kırk oldum gönlüm yorgun içim kan
Ne dost kaldı ne de sevda hep yalan
Bir ben miyim şu hayatta ağlayan
Elbet bir gün biter bu zor zaman

Saatler vurur taş gibi yerime
Bir zamanlar renkliydi kelime
Tükenmiş umutlar kalır elimde
Sessizlik sarar içimi son nefesiyle