40 Kış ve 40 Bahar Şiiri - Ramazan Sarıt ...

Güller, goncalarının koparılacağını bile bile,
Tomurcuklar açmaya devam ederler.
Yeter ki;
Dikenli bir çalı ağacıdır denilip,
Haksızlık edilmesin kendisine.
Baharın ne zaman geleceğini
Kökleri ile hisseder,
Kış ayında dikenli bir çalı olan gül ağacı.
Yeter ki, yakılarak katledilmesin.

Ve güller;
Bazen bir sarayın bahçesinde,
Hükümdarlara huzur vermek için,
Bazen bir meyhane masasında,
Müşteri çekmek için durur vazoda.
Bazen bir zaninin elinde tecavüz aletidir.
Bazen Çingene kızın ellerinde ekmek parası.
Bazen sevgiliye sunulan bir değerdir.
Bazen bir magandanın parmakları arasında
Can çekişerek ezilir güller.
Bu sebepledir ki; Çiçek familyası içinde,
Kazaya belaya en çok gelen,
En çok katledilen güller olmuştur hep.
Çünkü onlarla bütün kapılar aralandığından,
Her kese lazımdır güller.

Ve ben;
Gül ağacı gibi ömrümün kışındayım.
Baharın geleceğini damarlarımla hissediyorum.
Bu dikenli çalıya bakıp ayrılık ateşi ile yakma yeter.
Baharıma erince;
Ömrümün sonuna dek,
bütün goncalarımı senin için açacağım.
Şu ahir ömrümde kırk kış geçiren ben,
Sana şen bir gülistan olmak için,
Kırk bahar’da, senin hatırına yaşayacağım!

2011 / 30 Ekim Pazar: 23:55