40'ın Sonu.. Şiiri - Enver Öksüz

Sıkışmış vücuduma ruhum

Patlamakla kurtulma endişesinde

Zavallı yüreğim hapis olmuş gene

Son demidir. Ramak kalmıştır oysa tükenmeye…

İnsan niye üzer ki sevdiğini..

Üzüyorsa neden seviyordur?

Sevişmek temi yoksa hüner..

Dokunuşla mutlu olan embesil yürekler…

Istırap aşısı olmak mıdır sevmek?

Hani Her başlangıçta yüreğime batırdıkları

Acı veren gülümsemeler…

Ya Sözler..

Her defasında binlerce kere edilen yeminler..

Gözyaşı..

Mutluluktan ağlamak, lüks bir lokantada yemek yemek gibi…

Yorgunum…

Tükettikleri ben değil oysa

Kendim için yaşamak değil ki benim amacım..

İnsanoğludur her kanamam da ağrıyan sancım…

Gücüm yok..

Sabırsa tanımsız bir uzay cismi..

Sevmek mi?

…