4. Bahçede Şiiri - Burak Ülker

Ne gökten zenbille indi
Ne yerin karanlıklarından yükseldi
Bahçeydi bu.
Bataklık olduğu yerde bir eflatun tılsım ile
pembe kırmızı sarı yapraklar bitirmeye
mavi yeşil mor güller yetiştirmeye başladı
Mülevves birikinti
anber kokan turuncu berrak bir göle dönmeye durdu
Bir bahçeydi hakikaten bu
kirazla elmayla karadutla verimli
Yılancık ve bütün
mert sevimli azimli yılanlar
özleyip durdukları
insanoğullarına dönüştüler
Eller ayaklar biraz görünse de
Sonra yine yok oldu
Kadın gibi duranlar artık şüpheyi terk etmiş
cesur rahat geniş neşebazlar olmuşlardı
Erkek gibi duranlar da yıkımın arkasına bir kuyruk vurmuşlar
anlayışlı, sadık, vefalı sebatkarlara dönmüşlerdi
Ve şahmaran onlara zencefilli karışımı sundukta
Hepsi de ‘gibi’liklerden nihayet kopup
gerçek tevhide daldılar ve
yerler gökler de neymiş kendiliği durdukça
sürecek olan o melül aşk yaylasına girdiler
senlikten benlikten geçip ‘o’ oldukça birbirlerini öptüler durdular
Varolanı öpüp onla sarılmaklığa doymayan yılancık
benliği birleşene kadar
nazlı toprağının
bir zaman garip olan şimdiyse ekmek gibi doyuran sözlerini bezeyip durdu:
Bir gerçeğe hizmet eyle, emeğin yite mi dersin…
Bir gerçeğe hizmet etmişti işte
‘ona boyun eğmemişti’
“yaklaş ey can! ” dedi “gerçekten de yokluktaymış visali, duyuyorum şu an”
Yılancığın varlığı artık külliyen şahmarandan oluverince
renksizlik aleminden söylediği şu oldu emaneten:
Kafir olmadınsa imandan nasıl söz edebilirsin
Candan geçmedinse bizden nasıl dem vurabilirsin
Dedi ve artık gereksiz olan çatal dilini içine dürdü…

“Ey İnsan! Sen kendini küçük bir şey sanırsın
halbuki bütün bir alem içine dürülmüştür senin” (Hz. Ali)