4.2...İnsan Bu Şiiri - İnönü Örsan Azizoğlu

İnsan bu, her daim bir muamma.
Hele birde kalıyorsa kendine.
Eşsiz ve garip.
Başı sonu hatsız...

İhtimaldir ki; ip olur boynuna geçer onun.
Hakikatse tekmeyi vuran sandalyesine.

Ve bir an geçmişten gelen, geçmişi sürükleyen...

İnsan bu, ne hep azametli.
Ne hep nahif.
Gelgitlerin bir sonunda bir başında.
Bir yanı mağrur, bir yanı yenik.

İnsan bu, ne hep dost.
Ne hep riyakâr.
Ne de hep sevgili.
İşine geldiğinde, kendine yakın olan...

Ve başlar sancılı gün ağarması gecenin,
Tepeden tırnağa bürür adamı; adı hep o yalnızlık.
Martılar ve birde ben
Bir azgın enginin beşiğindeyiz....

02/08/2002 Cuma 04.58 Enez