Hiç bilmediğim bir şehirde
ayaklarım çıplak, yüreğim tutsak
mevsimler değişiyor ve ben hissetmiyorum.
Ellerimde düşlerimin keskin izleri,
omuzlarımda, kaybetmişliklerimin ağır bedeli.
Ben sadece yürüyorum… Tut beni anne düşüyorum…
Bir kısa mola vermek istiyorum hayata
daha yarısına gelebildiğim bu yolda,
bedenimde can çekişiyor tüm hislerim.
Göğüs kafesimde çırpınan yaralı bir güvercinin,
Kulaklarımı tırmalayan keskin sesi var.
Ben sadece yürüyorum… Tut beni anne üşüyorum…
Yorgunum, hoyrat geçen yıllar karşısında
Bitkinim, mücadele edemediğim yalanlar karşısında
Çaresizim, yüzlerinde perde ile gezen insanlar karşısında
Suskunum, geleceğin muammalı oyunları karşısında
Kendime kalın duvarlar örüyorum, hayat, sana karşı…
ve sadece yürüyorum… Tut beni anne tükeniyorum…
Kayıt Tarihi : 24.2.2010 15:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bitkinim, mücadele edemediğim yalanlar karşısında
Çaresizim, yüzlerinde perde ile gezen insanlar karşısında
Suskunum, geleceğin muammalı oyunları karşısında
Kendime kalın duvarlar örüyorum, hayat, sana karşı…
ve sadece yürüyorum… Tut beni anne tükeniyorum…
Sade ve duyguların içten anlatımı güzeldi,emeğine yüreğine sağlık,saygılarımla
Teşekkürler...
Duygularda bir duruluk arılık hakim olmuş...
Annelerimiz, sevginin muhabbetin bitmeyen bir denizin çoşkusu gibi gelir bize .............saygıyla
TÜM YORUMLAR (25)